Υπάρχουν στιγμές στον αθλητισμό που είτε ομάδες, είτε αθλητές, είτε προπονητές δεν κατάφεραν να ζήσουν το όνειρο τους, να φτάσουν μέχρι εκεί που δεν είχαν φανταστεί ποτέ. Εκεί που δεν περίμενε κανείς ότι θα φτάσουν. Αυτό σίγουρα δεν ισχύει για Ένωση Αττάλου Καλύμνου, για την Ε.Α.ΚΑ όπως αποκαλείται από το 1992 και μετά από την ένωση της Καλύμνου με τον Άτταλο.
Οι «σφουγγαράδες», τους τελευταίους μήνες ζουν το όνειρο τους αφού αγωνίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία τους στο 3ο Όμιλο της Γ’ Εθνικής με την Κάλυμνο κυριολεκτικό να κινείται στους δικούς της ρυθμούς.
Το ανδρικό τμήμα της ομάδας μπορεί να αγωνίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τέτοιο επίπεδο αλλά γυρνώντας τον χρόνο προς τα πίσω έρχονται στο μυαλό εικόνες από εκείνη τη μεγάλη ομάδα Γυναικών του Αττάλλου που έφτασε να αγωνίζεται στην Α1, ή στην Α’ Εθνική όπως λεγόταν τότε. Ήταν ο Άτταλος Καλύμνου της Σεβαστής Ασημακοπούλου, της Πόπης Κυπραίου, Κατίνας Κουλλιά, της Μαρίας Ασημακοπούλου, της Σεβαστής Χατζηγεωργίου, της Ειρήνης Ασημακοπουλου, της Ειρήνης Κουρκούτη, της Ειρήνης Φαρμακίδου, της Σεβαστής Ιακώβου με προπονητή τον Γιάννη Γερακιό, που κατάφερε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στην Α’ Εθνική του πρωταθλήματος των γυναικών και στην συνέχεια και ως Ε.Α.ΚΑ και με προπονητή τον Δημήτρη Χαντζαρίδη να μείνει σε υψηλό επίπεδο για αρκετά χρόνια, μέχρι και την αρχή της δεκαετίας του 2000, όταν και επέστρεψε στα τοπικά πρωταθλήματα. Ξεχωριστή αναφορά φυσικά αξίζουν στις αδερφές Βολονάκη για την μεγάλη τους πορεία στον χώρο του μπάσκετ.
Σκαμπανεβάσματα και τίτλοι στις υποδομές
Για μια 20ετία σχεδόν, ο σύλλογος είχε και τα πάνω του και τα κάτω του, δίνοντας βάση κυρίως στα τμήματα υποδομής και καταφέρνοντας με την διοίκηση του Γιάννη Καρδούλια και προπονητές τον Γιάννη Κοσσαρή, τον Σωτήρη Τσακαλίδη και τον τον Χρήστο Καλαΐτζίδη να φτάσει μάλιστα και σε πολλά πρωταθλήματα Δωδεκανήσου, έχοντας να ανταγωνιστεί ομάδες της Ρόδου και της Κω. Το 2014-2015 ήρθε το πρωτάθλημα Δωδεκανήσου στις παγκορασίδες με προπονητή τον Χρήστο Καλαϊτζίδη, το 2016-2017 ο τίτλος σε κορασίδες και νεάνιδες (με προπονητή τον Σωτήρη Τσακαλίδη) με το τμήμα μάλιστα αυτό των νεανίδων να παίρνει πρωτάθλημα και τις σεζόν 2017-2018 και 2018-2019, έχοντας και αθλήτριες που διακρίθηκαν και αγωνίστηκαν μάλιστα και στην Α2, όπως η Μαρία Χρυσάκη που έπαιξε πέρυσι στην Α2 με τον Ιπποκράτη αλλά και η Ευδοκία Νίννη που συνεχίζει την καριέρα της στην Αθήνα.
Το πρωτάθλημα και η άνοδος στην Γ’ Εθνική
Και μπορεί η ομάδα αυτή να έκανε συνένωση το 92’, μπορεί να έζησε μεγάλες στιγμές, όπως για πολλά πολλά χρόνια είχε να αντιμετωπίσει και την δυσκολία ενός πλαστικού γηπέδου. Ενός γηπέδου ακατάλληλου σε συνθήκες που αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα στο να μπορέσει η ομάδα να κάνει το κάτι παραπάνω. Μάλιστα φέτος το καλοκαίρι οι αθλητές του Γιώργου Μαύρου έκαναν προετοιμασία στο ανοιχτό γήπεδο, έτρεχαν στο διπλανό γήπεδο ποδοσφαίρου και λόγω της δύσκολης νησιωτικότητας έφτασαν να δώσουν το πρώτο τους επίσημο ματς απέναντι στον Ίκαρο Καλλιθέας στις 9 Οκτωβρίου με δύο μόλις φιλικά παιχνίδια, σε ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών λόγω της τραγικής κατάστασης του γηπέδου.
Ευτυχώς αυτό ήταν το τελευταίο στο πλαστικό. Το γήπεδο έκλεισε για να μπει παρκέ, μετά κόπων και βασάνων, η Ε.Α.ΚΑ ξενιτεύτηκε, έπαιξε εντός έδρας ως γηπεδούχος στην Κω και πήρε το πρώτο της ροζ φύλλο αγώνος σε αυτό το επίπεδο απέναντι στον Φοίνικα Πειραιά για να καταφέρει να αγωνιστεί ξανά στην Κάλυμνο, στο νέο παρκέ έναν μήνα πριν κόντρα στην Ελευθερία Μοσχάτου γνωρίζοντας την ήττα με την ιστορική νίκη εντός Καλύμνου να έρχεται λίγες μέρες κόντρα στην Α.Ε. Πικερμίου.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, σε αυτό το όνειρο που ζουν τα παιδιά της Ε.Α.ΚΑ έφτανε να ζήσουν μια χρονιά βγαλμένη από παραμύθι, και να πάρουν έναν τίτλο τον οποίο κανείς δεν περίμενε ότι θα πάρουν αφού στο τελευταίο ματς κατάφεραν να περάσουν στα play off του πρωταθλήματος. Ο Γιώργος Μαύρος το πίστευε απ΄το ξεκίνημα της περσινής χρονιάς.
Η Ε.Α.ΚΑ ενισχύθηκε με Σίσιου, Βλαγκόγια και Τσαούση, είχε τον μπόμπερ, Θεοφιλάκο, και τους δικούς της ντόπιους που διψούσαν για διακριση και με την μεγάλη νίκη κόντρα στον αήττητο μέχρι εκείνο το σημείο Φοίβο, έφτασαν στα play off όντας έναν πραγματικό αουτσάιντερ.
Οι Καλύμνιοι σε εκείνο το σημείου του πρωταθλήματος ήταν στα καλύτερα τους μέσα στον χρόνο και αφού στην Κάλυμνο έκαναν ουσιαστικά κουμάντο, πήραν διπλό στην έδρα της Καλλιθέας και ο πρώτος τίτλος στην ιστορία της Ε.Α.ΚΑ ήταν πραγματικότητα και ένα όνειρο που το ζούσαν όλοι μαζί.
Να το ζήσουν ως το τέλος…
Το ταξίδι ξεκίνησε νωρίς και ο στόχος είναι φυσικά η παραμονή όμως ακόμα περισσότερο είναι να μπορέσουν να το ζήσουν ως το τέλος. Για όλες εκείνες τις βραδιές στο πλαστικό, για τους αγώνες με το νερό να στάζει μέσα στο κλειστό γήπεδο, για τους τίτλους στις υποδομές, για όλους τους Καλύμνιους που ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ, για όλους τους ανθρώπους που ήταν σε θέση διοίκησης, σε θέση προπονητή για όλους αυτούς που σε κάθε καλάθι της Ε.Α.ΚΑ φέρνουν στο μυαλό τους τις αναμνήσεις τους και θέλουν να το χαρούν μέχρι το τέλος. Η ομάδα έχει παιδιά με παραστάσεις. Πήρε τον Αλέξανδρο Σιγκούνα, μέλος τον εθνικών ομάδων και παίκτη Α1 στο παρελθόν, τον Σπέντζο, τον Ζούλσιτς, τον Πλευράκη και καλείται να το πάει μέχρι το τέλος.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, αν θα τα καταφέρει η Ε.Α.ΚΑ, μέχρι τέλους. Μπορεί να μην έχει και σημασία. Μεγαλύτερη σημασία έχει αυτό που έχει πετύχει για το μπάσκετ της Καλύμνου, για να πιστέψουν, οι αθλητές και οι αθλήτριες ότι και στο ακριτικό νησί των «σφουγγαράδων» που η καρδιά του μπάσκετ χτυπάει δυνατά, φτάνει να έχεις μια σπίθα, ένα όνειρο και μια μπάλα τα υπόλοιπα έρχονται…
