Σ’ αυτή τη ρημάδα τη ζωή –όπως και στο ποδόσφαιρο ΚΑΙ στη ζωή- ΔΕΝ υπάρχουν τα ρημαδιασμένα ΑΝ. Μόνο σαν ανέκδοτο στέκονται. «ΑΝ η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήταν… παππούς μου!»
Η Ελλάδα λοιπόν έφυγε δακρυσμένη από το μουντιάλ επειδή δεν υπάρχουν ΑΝ.
*Αν ο Κώστας Μήτρογλου ήταν σε στοιχειωδώς καλή κατάσταση –που δεν είναι- θα έκλεινε τα μάτια και θα σκόραρε στην τεράστια ευκαιρία που είχε στο τέλος της παράτασης. Έτσι η Ελλάδα θα ήταν στους 8 του μουντιάλ…
*Αν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης ήταν πιο ψύχραιμος και σκόραρε στην ανεπανάληπτη ευκαιρία του στο πρώτο μέρος, η Ελλάδα θα έπαιρνε το προβάδισμα και το ματς ίσως να κυλούσε αλλιώς…
*Αν ο Φάνης Γκέκας ήταν καλύτερα, ίσως και να αντιδρούσε καλύτερα. Σε όλα…
*Αν ο τερματοφύλακας της Κόστα Ρίκα Κέιλορ Νάβας δεν είχε ανταμώσει με τον Γκέκα στη Λεβάντε, ΔΕΝ θα ήξερε πώς εκτελεί τα πέναλτι. Αλλά ήξερε! «Θυμήθηκα πώς τα εκτελεί. Και δεν άλλαξε τρόπο», είπε, και δικαιώθηκε.
*Αν οι παίχτες της εθνικής είχαν πιο καθαρό μυαλό στην παράταση, θα είχαν καθαρίσει άνετα μια ομάδα που έπαιζε με δέκα παίχτες από το 66ο λεπτό.
*Αν ο Φερνάντο Σάντος είχε επίσης πιο καθαρό μυαλό, θα έβγαζε κάποιους άλλους και όχι τον Μανιάτη και τον Σάμαρη, κι έτσι δεν θα κοβόταν στη μέση η ομάδα.
ΔΕΝ είναι γκρίνια ή μίζερη κριτική, αλλά η… παρέλαση του «αν», που, το ξαναλέμε, δεν υπάρχει ούτε στη ζωή ούτε στο ποδόσφαιρο.
Με το ματς να ανήκει ήδη στην ιστορία, η ρεαλιστική προσέγγιση είναι λίγο πιο εύκολη. Και τι λέει; Ότι χάθηκε μια ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ και ιστορική ευκαιρία να βρεθεί η Ελλάδα στους 8 του μουντιάλ!
Πότε θα μας ξαναδοθεί ΤΕΤΟΙΑ ευκαιρία; Ίσως ΠΟΤΕ.
*Παίζαμε με μια ομάδα ΑΠΟΛΥΤΩΣ στα μέτρα μας, η οποία εκπροσωπεί μια χώρα 4.253.877 κατοίκων, την Πλούσια Ακτή, η οποία βεβαίως δεν ανήκει στα μεγαθήρια του ποδοσφαίρου.
*Αγωνιζόμασταν επί 55 λεπτά με παίχτη παραπάνω, σοβαρότατο πλεονέκτημα που πέρασε ανεκμετάλλευτο.
*Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες να τελειώσουν όλα από την παράταση και να μη μπούμε στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας, όπου όλα μπορούν να συμβούν, αφού εκεί υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, πέρα από τα πολλά μπράβο που δικαιούνται όλοι για τη συνολική πορεία της Εθνικής, ασφαλώς ευπρόσωπη και αξιοπρεπέστατη.
Γι’ αυτό και ήταν εξαιρετικά ειλικρινής η τοποθέτηση του Φερνάντο Σάντος στο τέλος, όταν και μίλησε για «μέρα θλίψης».
Ο Πορτογάλος είναι πολύ ρεαλιστής και καταλαβαίνει απόλυτα ότι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για πρόκριση, αυτή που θα έκανε την πορεία μεγαλειώδη.
Ήταν ο ίδιος που μίλησε για έλλειψη καθαρού μυαλού στην παράταση, εκεί που χάθηκαν όλα. Γιατί πραγματικά στα πέναλτι, τη ρώσικη ρουλέτα, όλα μπορούν να συμβούν.
Φυσικά είναι άδικο, εντελώς άδικο, να πέφτει το ανάθεμα στον Φάνη Γκέκα που έχασε το κρίσιμο τέταρτο πέναλτι. Σε ανάλογη θέση έχουν βρεθεί στο παρελθόν πολύ μεγαλύτεροι παίχτες, κάποιοι μάλιστα τεράστιου βεληνεκούς.
Ωστόσο, εν… κατακλείδι, που λέγανε κι οι παλιοί, έτσι όπως πήγε το πράγμα ήταν πραγματικά κρίμα κι άδικο για μια ομάδα που πάλεψε πολύ στο χορτάρι και είχε την ευκαιρία να περάσει στους 8. Δεν θα ήταν κανένα θαύμα αλλά το απολύτως λογικό το να προκριθεί, σε μια –επαναλαμβάνουμε- ανεπανάληπτη ευκαιρία που ίσως δεν παρουσιαστεί ποτέ ξανά στο μέλλον.
Ας είναι. Η Εθνική έδωσε πολλά σ’ αυτό το πολύ μεγάλο τουρνουά, πήρε και πολλά.
Πέρα από την εκτίμηση πολλών ξένων, πολλά από τα παιδιά πήραν τεράστιες εμπειρίες, εξαιρετικά μαθήματα για το άμεσο μέλλον, τέτοια που να τους βοηθήσουν να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο μαζί με την εθνική ομάδα.
Και ναι, ήταν υπέροχο να βλέπει κανείς την εθνική να μην έχει το ρόλο απλού διεκπεραιωτή ή κομπάρσου, αλλά να χτυπάει στα ίσα τα παιχνίδια, όπως έγινε με την Ακτή Ελεφαντοστού και την Κόστα Ρίκα.
Η ζωή συνεχίζεται, όπως και το ποδόσφαιρο. Αρκεί να μαθαίνει κανείς και να βελτιώνεται συνεχώς. Το απαιτεί και η ίδια η ζωή…
