Μια 20ετία στα παρκέ σε υψηλό κι επαγγελματικό επίπεδο, φυσικά με την περισσότερη θητεία στην Α1, συμνπληρώνει αισίως ο 40άρης Αντώνης Ασημακόπουλος, νυν φόργουορντ του Ιπποκράτη Κω (2ος Ομιλος Νότου Γ’ Εθνικής), που ξέρει πολύ καλά πώς να δίνει και την ψυχή του σε αυτό που κάνει και αγαπά. Ναι λοιπόν, εκεί, στα Δωδεκάνησα, έχει βρει την ηρεμία του, το μπασκετικό του καταφύγιο, την γιατρειά, το βάλσαμο του Ιπποκράτη, ο παλιός αρχηγός του Αρη, του Κολοσσού και λίντερ άλλων πολλών ομάδων, ο οποίος, ξέροντας πώς είναι όταν ένας τιμονιέρης βγαίνει μπροστά, έτσι και μέσω της συνέντευξής του στο basketblog, επέλεξε επιθετικό, ανοιχτό παιχνίδι. Χωρίς κανέναν δισταγμό και πιστός στον… όρκο του Ιπποκράτη, για να πει μόνο αλήθειες! Η ομάδα του άλλωστε, μπήκε με το δεξί και στο νέο έτος με πιο πρόσφατο «χιτ» την επιτυχία κόντρα στην Πεντέλη. Οι μέρες δόξας συνεχίζονται για τον Ασημακόπουλο, που λατρεύται ήδη -και- στο νησί…
-Για αρχή, πες μας πώς είναι η κατάσταση στο νησί και πώς είναι η ζωή σας εκεί;
«Πολύ καλύτερα είναι τα πράγματα στην Κω, η κατάσταση είναι ήρεμη, σχετικά με όσα έγιναν με το προσφυγικό. Ευελπιστούμε σε ακόμη καλύτερες μέρες για όλους. Περισσότερο, επλήγησαν, το πλήρωσαν οι επιχειρηματίες, ο τουρισμός. Υπήρξε κακή φήμη. Εμείς, ως ομάδα, δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Είναι όλα όμορφα εδώ, ο κόσμος αγκαλιάζει την προσπάθειά μας. Οσο και όπου υπάρχει δουλειά, είναι καλά, ειδικά σε τέτοιες μέρες δύσκολες. Εχω την δική μου οικογένεια εδώ και είναι για μένα ένα Γγαλήνιο μέρος, μακριά από μεγαλουπόλεις. Δεν λέω ότι δεν σκέφτομαι πολλές φορές πώς είναι η ζωή σε Αθήνα πχ ή Θεσσαλονίκη, αλλά και μόνο η ηρεμία εδώ, τα καλύπτει όλα. Η επαρχία σού προφέρει άλλον τρόπο ζωής, λειτουργεί και ως βάλσαμο. Εγώ νιώθω ακόμη πως κάνω πρωταθλητισμό. Ετσι βλέπω κάθε μου αποστολή σε κάθε ομάδα».
-Το λέει ακόμη η καρδιά σου για το μπάσκετ.
«Παίζω μπάσκετ πρώτα πάντα για τον εαυτό μου. Κάθε αθλητής έχει αναπτύξει την δική του φιλοδοφία και το γιατί παίζει ή πού. Οσο αντέχουν τα πόδια μου και δεν έχω κουραστεί με αυτό που κάνω, συνεχίζω. Τα νούμερα σε κάθε ματς, είτε προσωπικά, είτε για την ομάδα, δεν μπορεί να λένε ψέματα. Μάλλον ακόμη αντέχω κι εγώ. Δεν έχω αλλάξει τίποτα. Το πώς προετοιμάζομαι, το πώς γυμνάζομαι, την καθημερινότητά μου, λειτουργώ σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε τώρα που είμαι στην Γ’ Εθνική με τον Ιπποκράτη, είτε όταν ήμουν στην Α1. Είναι το πώς προσεγγίζεις το άθλημα, αυτό που κάνεις. Δεν με έχει κουράσει λοιπόν το μπάσκετ, με κούρασαν όσα είδα από παράγοντες, προέδρους, παλιότερα που δεν είοχαν σχέση με τον χώρο και είχαν άλλες αντιλήψεις, άλλες πεποιθήσεις, ίσως και σχέδια για το πολιτικό γίγνεσθαι μέσω του μπάσκετ. Οπότε, το εξωαγωνιστικό κομμάτι με είχε κουράσει πολύ. Εγώ, λοιπόν, δεν κάνω ποτέ έκπτωση στον τρόπο που δουλεύω. Ετσι αντιμετωπίζω το καθετί. Προσεγγίζω το άθλημα, όπως όταν ήμουν στο υψηλότερο επίπεδο».
-Συναναστράφηκες με πολύ κόσμο σε τόσες ομάδες. Τι συναντάς πια στον Ιπποκράτη;
«Εχω αγαπήσει το μέρος, εδώ στην Κω. Τους ανθρώπους της ομάδας. Είμασε μια παρέα. Από όλες τις ομάδες μου κρατώ τις αναμνήσεις, έδινα πάντα το 110% από εμένα. Ανέπτυξα ισχυρούς δεσμούς. Εκανα φίλους, όπως τον Χαρίση, που ακόμη είμαστε μαζί στον Ιπποκράτη, αλλά και ως τεχνικοί σύμβουλοι στα κλιμάκια της ομάδας. Ακόμη, τον Πελεκάνο, τον Καμπερίδη, τον Καραποστόλου, τον Σχορτσανίτη, πολλούς συνοδοιπόρους. Η γενιά μου πέρασε δυστυχώς άσχημες εποχές για τον χώρο με ανθρώπους φωτοβολίδες που βρήκαμε μπροστά μας. Ακριβώς λοιπόν αυτό δεν συμβαίνει στον Ιπποκράτη. Υπάρχει προγραμματισμός, πίστη, φερεγγυότητα και γιατί όχι όλοι θέλουμε το βήμα παραπάνω, αλλά ακόμη κι αν δεν επιρτευθεί η άνοδος, δεν είναι αυτοσκοπός. Είμαι εδώ τρίτο χρόνο, από το τοπικό, αλλά εξακολουθώ να προπονούμαι όπως έκανα πάντοτε. Οι άνθρωποι εδώ είναι πετυχημένοι στις δουλειές τους και είναι δίπλα στην ομάδα με μεράκι κι αγάπη».
-Μεγάλο κεφάλαιο ο Αρης για εσένα, όπως και ο Κολοσσός.
«Επαιξα σε πολλές ομάδες, κρατάω από καθεμία τα πάντα. Δεν απορρίπτω κάτι. Δεν θα άλαζα τίποτα σε καμία απόφασή μου. Ο Αρης, η ομάδα που αγαπώ, παρακολουθώ με χαρά πως βρίσκει τον δρόμο του, έχει κοντά ανθρώπους με διάθεση να επενδύσουν. Θεωρώ πως βάλαμε κι εμείς ένα λιθαράκι σε μέρες δύσκολες για την ομάδα, βάλαμε πλάτη, ώστε να πατήσει ξανά πιο δυνατά. Είναι σε μεταβατικό στάδιο η ομάδα, αλλά υπάρχει διάθεση να βοηθήσουν οι άνθρωποι της διοίκησης, είμαι περήφανος που υπήρξα μέλος μιας μεγάλης προσπάθειας επιστροφής. Είμαι συνειδητοποιημένος για την πορεία, την καριέρα μου. Και χαίρομαι επίσης για τον Κολοσσό, που αποδεικνύει πως δεν είναι τυχαία κάθε χρόνο η παρουσία του στην Α1 και πως γίνεται κάτι καλό χρόνια τώρα στην Ρόδο. Κρατάω επαφές, μιλαώ με ανθρώπους της ομάδας».
-Θα σε δούμε και στους πάγκους;
«Ως προπονητή δεν το ξέρω. Δεν νομίζω. Ομως, δίπλα στα παιδιά, σε επίπεδο ακαδημιών, να δώσουμε κι εμείς κάτι από την πείρα, την γνώση μας στους νεότερους, αυτό ναι, είναι κάτι που με εκφράζει και ήδη το πράττω. Μου αρέσει αυτή η αμεσότητα με τα νέα παιδιά, κάναμε κι ένα καμπ πέρσι, θα το επαναλάβοθυμε προφανώς, μαζί με τον Κώστα Χαρίση, είχαμε επιτυχία, με την αρωγή και του δήμου. Θέλω να είμαι κοντά στα παιδιά, στον χώρο, αλλά με αυτή την προοπτική. Θέλω αυτό που κάνω να έχει αντίκτυπο, ότι δεν παέι στράφι η προσπάθειά μας. Από προπονητές πάντως πήρα πολλά στοιχεία, επηρέασαν το παιχνίδι μου, είχα άψογες συνεργασίες, από τον αείμνηστο κόουτς Δενδρινό μέχρι όλους τους τεχνικούς, τον καθένα ξεχωριστά. Τους σέβομαι απεριόριστα, με βοήθησαν ως αθλητή, άνθρωπο και κατόπιν οικογενειάρχη να έχω όλα τα απαραίτητα εφόδια. Τους οφείλω πολλά».
-Το εξωτερικό ήταν μια ανεκπλήρωτη επιθυμία; Ή η Εθνική;
«Δεν το βλέπω έτσι. Μετά Χριστόν προφήτης, αυτό είναι εύκολο να είναι κάποιος. Για το πώς θα ήταν κάτι. Κοιτάς τα δεδομένα που έχεις μπροστά σου κάθε φορά. Είμαι συνησειτοποιημένος. Είχα την ευκαιρία μικρός, πριν καν πάω από την Ηλιούπολη στον Πανιώνιο, να βρεθώ σε αμερικανικό κολέγιο. Ομως, προτίμησα την ελληνική Α1. Αλλα δεδομένα, άλλες εποχές. Αλλιώς μπορεί να τα έβλεπα τότε, αλλιώς μετά ή τώρα. Θα μπορούσα να κυνηγήσω περισσότερο το θέμα του εξωτερικού, αλλά δεν συνέβη. Και όσον αφορά την Εθνική και μόνο που φόρεσα το εθνόσημο είδα την σημαία στον ιστό στους Μεσογειακούς Αγώνες με Ζήση, Σπανούλη, Διαμαντίδη, αυτό ήταν για μένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Τότε στην Τυνησία, που πήραμε το ασημένιο μετάλλιο. Τιμή μεγάλη, περηφάνια. Ηταν η αφορμή άλλωστε, για να επανέλθει η Εθνική ομλαδα γενικότερα σε δρόμο μεταλλίων».
