O Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε επίσημα την προεδρία του Ολυμπιακού τον Απρίλη του 1993, με την ομάδα να έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 1987, μετά από προέδρους αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, που όπως απέδειξε η ποδοσφαιρική ιστορία καλό στο σύλλογο δεν έκαναν, ούτε οικονομικά ούτε αγωνιστικά. Χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να μπορέσει να επαναφέρει τον πειραϊκό σύλλογο στην κορυφή της Ελλάδας κι έκτοτε να χτίσει ένα οικοδόμημα, που φάνταζε πως ήταν δομημένο (και ήταν μέχρι κάποια στιγμή) σε δυνατά θεμέλια. Τίτλοι στην Ελλάδα, σπουδαίοι παίκτες, συνεχείς συμμετοχές (ανεξαρτήτως πορείας κάθε χρόνο) στο Τσάμπιονς Λιγκ, νέο γήπεδο, μέλη συσπειρωμένα γύρω από το κλαμπ και όλα καλά!
Δεν έβαλα τους προπονητές που πέρασαν αυτά τα χρόνια, διότι νομίζω πως και ο ίδιος ο Κόκκαλης ποτέ, επί πραγματικού, δεν μπόρεσε να τα βρει με κάποιον απ΄ όσους πέρασαν (πλην ενός διαστήματος με τον Μπάγεβιτς). Ήταν και το τρωτό του σημείο, ίσως! Να θέλει να χώνεται στα πόδια τους, να επιβάλει πολλές φορές την άποψή του και γι΄ αυτό και διάλεγε, πιθανώς, προσωπικότητες όχι τόσο δυναμικές όσο η δική του. Με βάση τη συνολική συνεισφορά του αυτό είναι και το μοναδικό του ολίσθημα, από την ημέρα που ανέλαβε. Το «παιχνίδι» με τον άνθρωπο στον πάγκο, ουσιαστικά, άρχισε στη μετά-Ντούσαν εποχή, αφού, νομίζω, κανένας τεχνικός έκτοτε δεν μπόρεσε να σταθεί μπροστά του και να πείσει τον ισχυρό Κόκκαλη!
Ο καλά προστατευμένος Ολυμπιακός μπορούσε με περίσσεια άνεση ν΄ αναδεικνύει, τουλάχιστον, στην Ελλάδα τα αγωνιστικά προτερήματά του, να δημιουργεί φιλάθλους, να κρατά σε μία ιδιότυπη εγρήγορση τους πολλούς υπάρχοντες και να είναι, ως επιχείρηση, εύρωστη οικονομικά. Στο ζενίθ η κατάσταση αυτή έφθασε, χωρίς να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς στην πεποίθησή μου αυτή, το καλοκαίρι του 2008. Είναι το διάστημα που ο Παναθηναϊκός, λόγω της ανομβρίας τίτλων, οδηγείται (χωρίς να έχει άλλη λύση) στην πολυμετοχικότητα. Την οποία ο Σωκράτης Κόκκαλης χλευάζει με δηλώσεις του, αλλά και με τη στάση του που διαρρέεται από τα Μέσα. Που έμελλε, πάντως, με όλα τα δεινά της, ειδικά όταν εμπλέκονται σημαντικά πρόσωπα με ισχυρά πορτοφόλια, να είναι η τελευταία του λύση για να φύγει με το κεφάλι ψηλά.
Από τη δυναστεία που αυτός δημιούργησε, με την προοπτική να συντηρηθεί από αυτόν πλέον, να είναι ανύπαρκτη. Ο Σωκράτης Κόκκαλης μπορεί να ψάχνει «συμπαίκτη» για ένα διάστημα, έως ότου φύγει με εύσχημο τρόπο. Με τρόπο που να μην απαλείφει ό,τι έχει πετύχει. Με τρόπο που να μη σπιλώσει τις επιτυχίες του ως πρόεδρος και ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Με τρόπο που θα διατηρήσει την υστεροφημία του εις τους αιώνας των αιώνων της Ολυμπιακής Ιστορίας! Εδώ εντοπίζεται το μεγαλύτερο σφάλμα, του μέχρι πρότινος ηγέτη των «ερυθρόλευκων». Το χρονικό σημείο που ΔΕΝ επέλεξε να φύγει, καβάλα στο άλογο, με τον κόσμο να τον παρακαλά να μείνει και μ΄ έναν Ολυμπιακό με βαρβάτη μεταπωλητική αξία.
Πέρασαν δύο χρόνια από το σημείο που θεωρώ ιδανικό για να γλίτωνε την Αποκαθήλωση! Με όλο το σκηνικό να διαφοροποιείται, με χρέη να προκύπτουν ή μάλλον μία μαύρη οικονομική τρύπα, για να το θέσω πιο κομψά, με την ομάδα να είναι πέμπτη στη βαθμολογία, με τα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ εκτός προϋπολογισμού, έχοντας χάσει πλέον ο σύλλογος και κάθε εμπιστοσύνη από τον κόσμο, που στα πλέι-οφ αποδέχθηκε μία άσχημη αγωνιστική μοίρα, η οποία δεν καταπίνεται και εύκολα από τον μέσο Ολυμπιακό. Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης και ο κ. Κόκκαλης άργησε κάμποσο να το καταλάβει! Θα εισακουστεί, τώρα, η έκκληση για βοήθεια από κάποιον αντάξιό του ν΄ αναλάβει; Είναι μεγάλη ευθύνη αυτή η διάδοχη κατάσταση κι εδώ λάθη δεν προβλέπονται…
