ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΝΟΤΑΡΙΔΗ. Ποιος να τό’λεγε πως το Ποδόσφαιρο – το Ελληνικό Ποδόσφαιρο – θα έφτανε κάποτε να γίνει ο μεγαλύτερος συνδετικός κρίκος των Ελλήνων της Διασποράς με την Πατρίδα. Και όμως, στις μέρες μας, έγινε!
Οι Έλληνες του Εξωτερικού, λίγο πλέον ενδιαφέρονται για τα «πολιτικά» της Ελλάδας. Τα έχουν σιχαθεί, όπως έχουν σιχαθεί και τους πολιτικούς. Κυρίως, αυτούς!
Ενδιαφέρονται, φυσικά, και πονούν για τα εθνικά θέματα, αλλά και σ’αυτά, λίγο πολύ, έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους. Η ηττοπάθεια έναντι των Τούρκων, αλλά και οι ίδιες οι καθ’αυτό ήττες από τους Τούρκους (Κωνσταντινούπολη 1955, Κύπρος 1974, Ίμια 1996) έχουν κάνει τον απανταχού ελληνισμό …να σκύψει το κεφάλι!
Έτσι, οι Έλληνες της Διασποράς έχουν πλέον μόνο το Ποδόσφαιρο, πρώτα, αλλά και τα άλλα Αθλήματα, να περιμένουν απ’αυτά να γευθούν μιαν «εθνική χαρά».
Όλοι είδαμε τι έγινε το 2004, όταν η Ελλάδα κέρδισε το Πρωτάθλημα Εθνών Ευρώπης! Ο Ελληνισμός, το πανηγύρισε σαν «Παλιγγενεσία»! Η Αστόρια της Νέας Υόρκης γέμισε από πανηγυρίζοντες Έλληνες. Και δεν μιλάμε μόνο για Έλληνες που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα- μιλάμε για παιδιά Ελλήνων γεννημένα και μεγαλωμένα στην Αμερική! Το “greek” ξύπνησε μέσα τους. Ο θρίαμβος της εθνικής ομάδος ήταν και δικός τους, προσωπικός, θρίαμβος. “I’m Greek”, “I’m Proud to be Greek” έγραφαν στις ταμπέλλες που κρατούσαν και, επίσης, το φώναζαν. Κανένα ελληνικό σχολείο της ξενιτειάς και καμμία εκκλησία, δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν τα παιδιά αυτά να αισθάνονται τόσο περήφανα, όσο η Εθνική Ελλάδος, το Ελληνικό Ποδόσφαιρο!
Αλλά, ας κοιτάξουμε και την καθημερινότητα του Έλληνα της Αμερικής και όχι μόνο της Αμερικής, αλλά και της απανταχού. Το «τι εκανε ο Ολυμπιακός», ή ο Παναθηναϊκός, ή η ΑΕΚ, ή ο ΠΑΟΚ κ.λ.π , είναι το καθημερινό ενδιαφέρον του. Μπαίνω μέσα στο ελληνικό εστιατοριάκι και ο φίλος ο Γιώργος προβάλλει το κεφάλι του από την τζαμαρία και με ρωτάει «καμμιά μεταγραφή»;… Δεν με ρωτά, λ.χ., τι είπε ο Παπανδρέου, τι εκανε ο Καραμανλής, – δεν πάνε να καούνε όλοι αυτοί. Για τον Παναθηναϊκό, ή τον Ολυμπιακό, καίγεται. Τα ίδια και ο άλλος φίλος , ο Τζίμης («Τζίμης» στα αμερικανικά είναι ο Δημήτρης…). Και αυτός με ρωτά: «πήραμε κανένα;»…
Μεταγραφές, παιδί μου, μεταγραφές. Γι’ αυτές και γι’αυτά ενδιαφέρεται σήμερα «ο πιατάς». Χρησιμοποιούμε τη λέξη «πιατάς» σαν σημείο αναφοράς στην παράδοση και στην ιστορία των Ελλήνων της Αμερικής, όμως η αλήθεια είναι ότι πλέον πιατάδες Έλληνες στην Αμερική ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Τώρα οι Έλληνες της Αμερικής είναι επιχειρηματίες, είναι επιστήμονες, είναι, ίσως, οι πλέον επιτυχημένοι από όλους τους άλλους μετανάστες. Διότι, ο ¨Ελληνας, όπου και να πάει ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ! Και στην Οδησσό και στην Κωνσταντινούπολη και παντού – διότι, …πήγε παντού! – ΠΕΤΥΧΕ.
Μόνο μέσα στην Ελλάδα, α-πέτυχε. Τώρα, πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Άστε το, ας μην προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε αυτή τη φορά…
