Το τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της πανηγυρίζει η Γερμανία! Τα «πάντσερ» του Γιόακιμ Λεβ νίκησαν στην παράταση 1-0 την Αργεντινή με γκολ του Γκέτσε στο 113’ και πρόσθεσε το τρόπαιο δίπλα σε εκείνα του 1954 στην Ελβετία, 1974 στη Γερμανία και 1990 στην Ιταλία.
Το ματς
Χρειάστηκε να περάσουν μόλις λίγα λεπτά για να πέσουν οι «μάσκες» των δύο «μονομάχων» στο «Μαρακανά» και να εμφανίσουν τα όπλα με τα οποία θα προσπαθούσαν να κάνουν το όνειρο της κατάκτησης ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου πραγματικότητα.
Οι Γερμανοί διατήρησαν για τους εαυτούς τους (ταιριαστό από κάθε άποψη) την κατοχή της μπάλας, ενώ ο Μέσι και η παρέα του προτίμησαν να στηριχθούν περισσότερο σε παιχνίδι αντεπιθέσεων, ποντάροντας στο ατομικό ταλέντο και την ικανότητα –κυρίως των πλάγιων- στο ένας εναντίον ενός.
Σε αυτό το ιδιότυπο «μπρα ντε φερ» θα μπορούσε να σπάσει δύο φορές η ισορροπία του τρόμου αν ο Ιγκουαΐν σε ισάριθμες περιπτώσεις δεν συμπεριφερόταν ως επιθετικός πολύ μικρότερης κλάσης από αυτήν που απαιτείται για να γίνει κανείς καθοριστικός σε τελικό Μουντιάλ. Πρώτα πέταξε στα σκουπίδια ένα ανεπανάληπτο τετ-α-τετ που του χάρισε ένα λάθος γύρισμα του Κρος και λίγο αργότερα δεν ήλεγξε τον ενθουσιασμό του και βιάστηκε να φύγει –σε βαθμό να συλληφθεί σε θέση οφ σάιντ- πριν σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα, σημειώνοντας ένα γκολ που φυσικά δεν μέτρησε ποτέ.
Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει «λίγο» τον Σαμπέγια, τον τεχνικό της Αργεντινής, αλλά η αλήθεια είναι πως αποδείχθηκε ο μόνος προπονητής που αποφάσισε να επενδύσει στην αδυναμία του Χέβεντες να λειτουργήσει ως κανονικό αριστερό μπακ.
Σημαδεύοντας αυτόν τον αδύναμο «κρίκο» πότε με τον Μέσι, πότε με τον πολύ καλό Λαβέτσι ή ακόμη και με τα όβερλαπ του Σαμπαλέτα η Αργεντινή έδειχνε ικανή να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του 26χρονου κεντρικού αμυντικού της Σάλκε που στάθηκε –όπως και η Γερμανία- τυχερός. Η μοίρα όμως έπαιξε και στον ίδιο άσχημο παιχνίδι στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου όταν δική του κεφαλιά σταμάτησε στο δοκάρι και κράτησε το ματς ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο.
Με αυτήν τη φάση τρίτωσε το κακό της κακοδαιμονίας των Γερμανών που έχασαν στην προθέρμανση τον Κεντίρα και κατά τη διάρκεια του ματς τον άνθρωπο που τον αντικατέστησε, τον Κράμερ που για ώρα –προφανώς έχοντας υποστεί διάσειση- απλά περιφερόταν στο γήπεδο, χωρίς να είναι σίγουρο αν είχε την παραμικρή υποψία του πού ακριβώς βρισκόταν…
Κάθε «τικ-τακ» του χρονομέτρου που κυλούσε αδυσώπητα ενίσχυε την πεποίθηση πως παρακολουθούσαμε ματς του ενός γκολ. Ένα συναίσθημα που σταδιακά μετατρεπόταν σε βεβαιότητα από την εικόνα των παραγόντων που θεωρητικά θα καθόριζαν την τύχη του αγώνα. Ο Λαβέτσι από ώρα εκτός αγώνα, ο Μέσι σταδιακά γινόταν απρόσμενα αόρατος, ενώ από την άλλη μεριά τα βαριά «χαρτιά» των «πάντσερ» -ιδιαίτερα ο Εζίλ αλλά και ο Μίλερ δευτερευόντως- έμοιαζαν κατηγορία «φτερού», γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ακόμη μία σπουδαία εμφάνιση του Μασεράνο.
Η παράταση ήρθε εντελώς φυσιολογικά και σημαδεύτηκε από μία και μόνη φάση. Ο Παλάσιο, όμως, όταν βρέθηκε απέναντι στον Νόιερ λύγισε από το βάρος της επιθυμίας ενός λαού και τη… σκιά του Γερμανού γίγαντα… Πράγμα που δεν ίσχυσε για τον Μάριο Γκέτσε, που στα 22 του χρόνια έμελλε να γίνει ο άνθρωπος που θα έκρινε τον πιο σημαντικό τίτλο του πλανήτη. Εκμεταλλευόμενος τη φανταστική κούρσα του Σούρλε από τα αριστερά ο άσος της Μπάγερν νίκησε τον Ρομέρο άφησε τα υπόλοιπα να τα κρίνει η Ιστορία.
Sport-fm.gr
