Εχουν περάσει σχεδόν επτά χρόνια από τον Ιούνιο του 2004, όταν ο Ζοζέ Μουρίνιο ανέλαβε την Τσέλσι και στην επίσημη παρουσίασή του, φρόντισε να δώσει το στίγμα του: «Μη το θεωρήσετε αλλαζονικό, αλλά είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω πως είμαι ο εκλεκτός».
Ο “Special One” είχε πει την πρώτη -ιστορική- ατάκα, ανοίγοντας έναν ευρύ κύκλο δηλώσεων, απαντήσεων, αντιδράσεων. Δημιούργησε “στρατόπεδα” φανατικών υποστηρικτών και ορκισμένων εχθρών. Φιλάθλων που τον χαρακτηρίζουν αλλαζόνα και προκλητικό και άλλων που απλώς τον θεωρούν ως τον κορυφαίο προπονητή στον κόσμο! Κι όμως, ο Μουρίνιο παραμένει πάντα ο ίδιος, είτε μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες.
Χαρακτηρισικό είναι το περιστατικό του Μαρτίου του 2003, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε 1-0 την Πόρτο στο “Ντας Αντας” στον πρώτο προημιτελικό του κυπέλλου UEFA. Ο Σέρχιο Μαρκαριάν πήγε στα αποδυτήρια να συγχαρεί τον Πορτογάλο προπονητή, ο οποίος αντί χειραψίας του έδειξε τον δείκτη του αριστερού του χεριού, λέγοντας: «Υπάρχει ακόμα ένα ματς!». Ακόμα μνημονεύει εκείνη τη συμπεριφορά ο Ουρουγουανός προπονητής.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Πόρτο νίκησε 3-0 στη Λεωφόρο και στη συνέχεια κατέκτησε το τρόπαιο. Ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές “ατάκες” του Μουρίνιο:
ΣΗΜΕΡΑ – ΣΤΟΧΟΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-UNICEF (σήμερα): «Γιατί ο Εβρεμπο; Γιατί ο Μπουζάκα; Γιατί ο Σταρκ; Σε κάθε ημιτελικό τα ίδια και τα ίδια. Συγχαρητήρια σ΄αυτήν τη φανταστική ομάδα. Και συγχαρητήρια για όλη τη δύναμη που έχουν αποκτήσει. Από που προέρχεται; Δεν ξέρω μήπως είναι επειδή διαφημίζουν τη UNICEF».
2011 – ΣΤΟΧΟΣ Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: «Πρέπει να κάνω προπόνηση με 10 παίκτες, πώς αλλιώς θα μπορέσω να παίξω; Τους αντιμετωπίζω με την Τσέλσι, τελειώνω το ματς με 10, τους αντιμετωπίζω με την Ιντερ, πάλι με 10. Αρα πρέπει να κάνω αντίστοιχη προπόνηση γιατί μπορεί να ξανασυμβεί».
2008 – ΣΤΟΧΟΣ ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΡΑΝΙΕΡΙ (πρώην προπονητής της Τσέλσι): «Μελετούσα ιταλικά πέντε ώρες την ημέρα για πολλούς μήνες, για να μπορώ να συνεννοούμαι με τους παίκτες, τους δημοσιογράφους και τους οπαδούς. Ο Ρανιέρι ήταν πέντε χρόνια στην Αγγλία και δυσκολευόταν να πει “good morning”. Δεν έχει κερδίσει ποτέ έναν μεγάλο τίτλο. Ισως πρέπει να αλλάξει φιλοσοφία, αλλά είναι πολύ μεγάλος».
2008 – ΣΤΟΧΟΣ ΠΙΕΤΡΟ ΛΟ ΜΟΝΑΚΟ (πρόεδρος της Κατάνια): «Οσον αφορά το Λο Μονάκο, εγώ μόνο το γκραν πρι του Μονακό και το ομόνυμο πριγκιπάτο ξέρω. Δεν γνωρίζω κανένα άλλο»
2008 – ΣΤΟΧΟΣ ΙΤΑΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (για ερώτηση σχετικά με τον τύπο αμυντικού που θέλει στην Ιντερ): «Λίγο γκέι η ερώτησή σου! Εννοείς ξανθός, μελαχρινός ή καστανός;»
2006 – ΣΤΟΧΟΣ ΟΙ ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ (που δεν επέτρεψαν την είσοδο του Γιόρκσιρ Τεριέ του στη χώρα, 2006): «Η γυναίκα μου είναι στην Πορτογαλία με τον σκύλο. Ο σκύλος είναι με τη γυναίκα μου, άρα η πόλη του Λονδίνου γλύτωσε από αυτή τη μεγάλη απειλή» .
2005 – ΣΤΟΧΟΣ ΦΡΑΝΚ ΡΑΪΚΑΑΡΝΤ (προπονητής της Μπαρτσελόνα): «Οταν τον είδα να μπαίνει στα αποδυτήρια των διαιτητών, δεν το πίστευα. Οταν αποβλήθηκε ο Ντρογκμπά, δεν μου έκανε έκπληξη. Δεν συγκρίνεται η προπονητική μου καριέρα με του Ράικααρντ, που δεν έχει κατακτήσει ούτε έναν τίτλο».
2005 – ΣΤΟΧΟΣ ΑΡΣΕΝ ΒΕΝΓΚΕΡ (προπονητής της Αρσεναλ): «Νομίζω ότι είναι ηδονοβλεψίας. Του αρέσει να κοιτάζει άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ένα μεγάλο τηλεσκόπιο, κάθονται σπίτι τους και παρακολουθούν τί συμβαίνει σε άλλες οικογένειες. Μιλάει, μιλάει, μιλάει συνεχώς για την Τσέλσι» .
2005 – ΣΤΟΧΟΣ ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ (για την αποβολή του Ντελ Ορνο στο ματς με την Τσελσι): «Πως λένε το “θέατρο” στα Καταλανικά. Η Μπαρτσελόνα είναι μια πόλη με πολλά αληθινά θέατρα κι αυτό το παιδί έχει καταφέρει να μάθει πολύ καλά την υποκριτική».
2004 – ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΤΕΝΑΜ (για την αμυντική της τακτική, σε αγώνα με την Τσέλσι): «Οπως λέμε στην Πορτογαλία, αυτοί ήλθαν με το λεωφορείο και το τοποθέτησαν μπροστά στο τέρμα. Θα είχα εξοργιστεί αν ήμουν φίλαθλος που πλήρωσε 50 λίρες για να δει την Τότεναμ να αμυνεται έτσι».
ΣΤΟΧΟΣ Η… ΑΤΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: «Ημουν 9, 10 ετών όταν ο πατέρας μου απολύθηκε ανήμερα Χριστούγεννα. Ηταν προπονητής, τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά, έχασε ένα ματς στις 22 Δεκεμβρίου. Τα Χριστούγεννα χτύπησε το τηλέφωνο και τον απέλυσαν, την ώρα που τρώγαμε μεσημεριανό»
