Μια φορά κι έναν καιρό –πριν… μπει η γάτα στο χορό- είχα νιώσει όπως Μάνος Σέργιος, ο τρελός τυπάκος που κάλεσε ο Φερνάντο Σάντος στην εθνική για το μουντιάλ!
Είχε χτυπήσει το τηλέφωνό μου, κι από την άλλη άκρη της γραμμής ένας κύριος, που μου συστήθηκε ως μέλος του γραφείου Τύπου της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, μου ανακοίνωσε ότι με καλεί η (θρυλική) ομάδα για να παρακολουθήσω τις προπονήσεις και να βρεθώ βέβαια στα αποδυτήρια!
«Να παρακολουθήσω, δηλαδή… να παίξω;», ήταν η χαζή απορία μου!
«ΚΑΙ να παίξεις!», απάντησε, αφήνοντάς με σύξυλο!
Το ταξίδι λοιπόν έγινε, κι όλο το μεγαλείο ξετυλίχτηκε μπροστά μου. Με περίμεναν στο αεροδρόμιο με λιμουζίνα (!), με πήγαν σε ένα συγκλονιστικό ξενοδοχείο, με οδήγησαν πρώτα στο ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ μουσείο της ομάδας κι ύστερα με γνώρισαν στον Άλεξ Φέργκιουσον. Σερ έτσι;
Στα αποδυτήρια υπήρχε η φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με το όνομά μου (!), και δυο μασέρ για να με προετοιμάσουν για το παιχνίδι! Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι εναντίον παιχτών της Γιουνάϊτεντ!!! Αναπληρωματικών βέβαια, αλλά έχει σημασία;
Μάνο Σέργιο είσαι… ένα τίποτα!
Έχω στο σπίτι σαν ιερό κειμήλιο το βραβείο του MVP που κατέκτησα, παίζοντας εκείνη την αλησμόνητη μέρα σαν ένα κράμα… Γιάννη Καλιτζάκη και Αρίσταρχου Φουντουκίδη! Η μπάλα περνάει, ο παίχτης ποτέ! Αυτό εκτίμησαν οι Άγγλοι κι έτσι με ανέδειξαν ως τον πολυτιμότερο της συνάντησης!!
Το πρόγραμμα έλεγε ότι μετά θα παρακολουθήσουμε την προπόνηση της βασικής ομάδας –παραμονές του ντέρμπι με την Άρσεναλ- και αφού φάμε με τους παίχτες, θα μπορούμε να ρωτήσουμε όποιον θέλουμε σε μια ειδική αίθουσα, όπως κι έγινε.
Όταν ήρθε η σειρά μου, ζήτησα να ρωτήσω κάτι το τότε ανερχόμενο αστέρι της ομάδας, τον Γουέιν Ρούνεϊ, τρελή μεταγραφή από την Έβερτον με ένα τσουβάλι λεφτά -27 εκατομμύρια λίρες!-, στα δεκαοκτώ του τότε.
Ένας κύριος, που αργότερα έμαθα ότι ήταν ένας από τους βοηθούς του Φέργκιουσον, μου είπε να διαλέξω άλλον ποδοσφαιριστή, όχι τον Ρούνεϊ.
Δεν κατάλαβα γιατί, αλλά δεν μπορούσα και να επιμείνω. Φιλοξενούμενος ήμουν, έπρεπε να τηρήσω τους κανόνες.
Λίγες ώρες αργότερα, όταν μας έβγαλαν έξω το βράδυ, θέλησε να «απολογηθεί».
«Είναι μικρός ακόμα, αρκετά άστατος, πολύ ενθουσιώδης, και πρέπει να τον προστατεύσουμε. Δεν θέλουμε να τον εκθέσουμε σε κινδύνους, καταλαβαίνεις…»
Ο ίδιος, που κατάπινε τις μπίρες σαν νερό, μου εξήγησε μετά το πέμπτο ποτήρι:
«Η ομάδα έχει έναν ψυχολόγο δίπλα του αλλά και κάποιους ανθρώπους που φροντίζουν να είναι δίπλα του όπου κι αν πάει. Ακόμα και στις εξόδους του. Προστασία από οτιδήποτε. Τώρα που είναι ακόμα μικρός. Γιατί μετά είναι αργά…»
Αυτή η απίθανη ιστορία –πολύ ξεχωριστή κι αξέχαστη για μένα- μου ήρθε στο μυαλό τη στιγμή που είδα στην τηλεόραση τον Λούις Σοάρες να μετατρέπεται ξανά σε Χάνιμπαλ Λέκτερ και να δαγκώνει τον Κιελίνι!
Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι ο τύπος είναι ψυχάκιας γιατί αυτό του βγαίνει από μέσα του! Να είναι μία φορά; Οκ, πάνω στην ένταση του ματς. Αλλά ένταση με δάγκωμα; Οκ. Να είναι δυο φορές; Οκ, του… βγήκε από μέσα του ο δράκουλας! Αλλά το κακό τρίτωσε κι αυτό είναι ΤΡΟΜΕΡΟ.
Η ΦΙΦΑ ετοιμάζεται να του κόψει τον… απαυτό, κι ακούγονται ποινές από 24 αγωνιστικές ως και δύο χρόνια!
Αυτή του η σχιζοφρένεια –πώς αλλιώς να την πεις;- έχει για μένα ξεκάθαρους λόγους. Δεν τον αντιμετώπισαν στη Λίβερπουλ όπως τον Ρούνεϊ στη Γιουνάϊτεντ, δεν τον έλεγξαν, δεν του περιόρισαν την τρέλα, δεν κατάφεραν να φρενάρουν τα πάθη του, και ιδού: ένας τεράστιος παίχτης κινδυνεύει να καταστραφεί!
Και του βρήκαν και ηλίθιο δικηγόρο οι Ουρουγουανοί, αφού ισχυρίστηκε στη ΦΙΦΑ –ο ηλίθιος- ότι ο Σουάρες δεν δάγκωσε αλλά τα σημάδια υπήρχαν από πριν στον ώμο του Κιελίνι!!!
Η καριέρα λοιπόν κάποιου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό ΚΑΙ από τον χαρακτήρα του. Για το αν μπορεί να χτίσει ή να γκρεμίσει, να τα τινάξει όλα στον αέρα. Σε ένα λεπτό!
Γιατί ποια ομάδα μπορεί να εμπιστευτεί έναν ψυχάκια, όσο μεγάλος παίχτης κι αν είναι;
Η Ουρουγουάη θα μπορούσε να βρεθεί άνετα στους 8 –με αντίπαλο την Κολομβία– οπότε οι… κανιβαλικές τάσεις του επηρεάζουν ΚΑΙ την ομάδα του, πέρα από τον ίδιο.
Να λοιπόν γιατί οι μεγάλες ομάδες έχουν πάντα κι έναν ψυχολόγο κοντά στους παίχτες. Για να μπορούν να αποτρέπουν –όσο γίνεται- καταστροφές τέτοιου είδους.
Και το κρίμα. Μια τέτοια παιχτάρα κινδυνεύει να χαθεί επειδή κάποιοι του το επέτρεψαν. Πόσο κρίμα…
