Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το τι συμβαίνει στο τοπικό ποδόσφαιρο η για να τα πούμε καλύτερα στην δική μας κατηγορία εδώ στο βόρειο συγκρότημα είναι η χτεσινή αγωνιστική της Β’ κατηγορίας. Στα χτεσινά τρία παιχνίδια, σε τρία αδιάφορα παιχνίδια αφού η Δόξα Καρδάμαινας το έχει πάρει εδώ και δύο εβδομάδες είχαμε τρεις κόκκινες κάρτες, σκληρά παιχνίδια, διαμαρτυρίες, μουρμούρες, απειλές με αποχωρήσεις απ’ το γήπεδο και μέχρι και επίθεση σε διαιτητή.
Βρέθηκαν λέει την προηγούμενη εβδομάδα οι εκπρόσωποι των ομάδων για να συζητήσουν για τη νέα κατηγορία, αυτήν την περιβόητη Α’ κατηγορία Ομίλου νήσων και μίλησαν σε πολύ καλό και ευχάριστο κλίμα. Και μετά 2-3 πήραν τηλέφωνο και ζητούσαν να μην γίνει η κατηγορία αλλά δε μπορούσαν να το πουν μπροστά σε όλους για να μην χαλάσουν λέει τις σχέσεις τους.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο μας, αυτό είναι το επίπεδο μας. Λυπηρό μεν αλλά η πραγματικότητα. Αυτήν την εικόνα θέλουμε να παρουσιάσουμε αν λεγόμαστε Α’ κατηγορία Ομίλου νήσων. Να τρωγόμαστε μεταξύ μας;
50 χρόνια πίσω θα πάμε, να παίζουμε χωριά με χωριά, να υπάρχει ένταση στις εξέδρες, ακατάλληλοι άνθρωποι σε πάγκους και διοικήσεις που θα «βρωμίζουν» τα μυαλά των ποδοσφαιριστών ότι για όλα αυτά φταίνε άλλοι και όχι αυτοί. Ομάδες που δεν θα μπορούν να αλλάξουν δεύτερη πάσα και μετά θα μιλάνε για ανάλυση παιχνιδιού και θα κάνουν παράπονα γιατί δεν γράψαμε στο ρεπορτάζ για το «ωραίο» ποδόσφαιρο που έπαιξαν.
Πρόεδροι που θα μπαίνουν στο γήπεδο, δήθεν θιγμένοι για να πάρουν την ομάδα να φύγουν και τέλος για να μην μου πείτε ότι τους ξέχασα και αυτούς διαιτητές που θα προσπαθούν να προστατεύσουν ομάδες χωρίς να βγάζουν 3-4 κόκκινες κάρτες σε κάθε παιχνίδι (γιατί τόσες έχει με όλα αυτά τα γαλλικά που ακούν) και μετά να ακούνε παράπονα για την φάση του 10’ που δεν έβγαλες στον άλλον, για την φάση του 23’ που δεν έβγαλες πάλι και πάει λέγοντας. Το κακό με τους διαιτητές για να το εδώ αυτό είναι ότι χαρίζονται και δυστυχώς γι’ αυτούς μετά δημιουργούν εντυπώσεις. Έβρισες; Σκληρό μαρκάρισμα; Κίτρινη, κόκκινη και στα αποδυτήρια. Και ας αφήσουμε τις δημόσιες σχέσεις στην άκρη.
Κάντε το, ψηφίστε να πάμε 50 χρόνια πίσω, να πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Παράγοντες, προπονητές, ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφοι και κόσμος να βρισκόμαστε σε μια μιζέρια όλη την εβδομάδα γι’ αυτό που ειπώθηκε, για την χειρονομία, για τον διαιτητή, γι’ αυτό που δεν γράψαμε. Κάντε το για να μειωθούν λέει τα έξοδα. Ποια έξοδα; Του Αντίμαχου και της Δόξας Καρδάμαινας;
Έτσι θα πείσουμε την ΕΠΟ να καταργήσει μια κατηγορία; Γιατί η ΕΠΟ θα αποφασίσει όχι η ΕΠΣΔ. Και τι θα σου πει η ΕΠΟ να καταργήσω μια κατηγορία για ποιον σοβαρό λόγο; Θα σου πει αν δεν μπορεί ο Αντίμαχος ή η Δόξα Καρδάμαινας ας δηλώσουν συμμετοχή στην Β’.
Για τα περισσότερα φταίνε οι διοικήσεις. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Ποιο πρωτάθλημα, ποιος πρωταθλητισμός και «πράσινα άλογα». Πως θα προάγουμε τον αθλητισμό πως θα δώσουμε παράδειγμα στα νέα παιδιά όταν βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας; Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ματαιοδοξία να κερδίζουμε τους άλλους που πριν δέκα χρόνια μας είχαν κάνει αυτό, που πέρυσι ο διαιτητής σφύριξε εναντίον μας αλλά παρόλο αυτά έξω απ’ το γήπεδο είμαστε αδέρφια, φίλοι και πίνουμε όλοι μαζί καφέ και «κράζουμε» τους άλλους που εκείνη την στιγμή δεν είναι μαζί μας.
Να ξέρετε ότι αυτά δεν γίνονται μόνο στο ανδρικό. Δυστυχώς έχουμε αρρωστημένα μυαλά και στις ακαδημίες που στον βωμό της νίκες άνθρωποι – παιδαγωγοί ξεχνάνε τα πάντα. Βρίζουν τα θεία, βλέπουν φαντάσματα και με αυτόν τον τρόπο θέλουν να μιλήσουν και για ποδοσφαιρικό πολιτισμό.
Μια χρονιά με τα καλά της και τα κακά της κλείνει και ας αναλογιστούμε όλοι απ’ την πλευρά μας (και εμείς μαζί εννοείται) τις ευθύνες μας.
Και επειδή δεν είναι προφανώς όλα μάταια, και δεν είναι όλοι άχρηστοι, και δεν είναι όλοι ακατάλληλοι και μίζεροι θα ολοκληρώσω με δύο στιγμές χτεσινές για το τι σημαίνει αθλητισμός.
Αθλητισμός είναι η στιγμή που ο Σκαλέρης πετυχαίνει το γκολ και πηγαίνει να αγκαλιάσει τα παιδιά του που ήταν στο γήπεδο, και η στιγμή που τραυματίας Δήμος Κώστογλου βγαίνει με φορείο απ’ το γήπεδο και ο κόσμος τον χειροκροτεί….
