Σαν «βόμβα» έχει σκάσει από νωρίς το πρωί η είδηση του χαμού του 26χρονου Γιάννη Μαύρου, ενός παιδιού υπόδειγμα τόσο στην προσωπική του ζωή όσο και εντός γηπέδων. Μια θλίψη και ένα γιατί που ταλαιπωρεί τους φίλους, τους οικείους του και την οικογένεια του. Ένας «βουβός» πόνος σε όλο τον αθλητικό και μη κόσμο αφού ο Γιάννης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και όλοι έχουν να θυμηθούν μια ιστορία με εκείνον.
Αυτή θα μπορούσε να είναι η δημοσιογραφική αναφορά του θέματος αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι έτσι. Όπως όλοι που έζησαν στιγμές μαζί του έτσι έχω και εγώ να θυμάμαι (και αυτά θα θυμάμαι φιλαράκι μου) όσα περάσαμε παρέα.
Και αναφέρομαι σε σένα που ξέρω ότι από εκεί ψηλά θα με ακούς και θα χαμογελάς…
Να ξέρεις ρε φίλε, ακόμα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια στο Μαρμάρι που περνούσαμε όλη την μέρα μας παίζοντας μπάσκετ στην αλάνα. Που επειδή ήσουν μικροκαμωμένος και νευρίαζες που έχανες κλωτσούσες την μπασκέτα, ναι ρε αυτήν την πλαστική που είχαμε με τον Τζόρνταν στον δρόμο. Θυμάσαι ρε φίλε;
Θυμάσαι γέλιο που κάναμε με σένα τον Στράτο και τον Κώστα με τον γείτονα απέναντι που όταν πήγαινε η μπάλα στο μαγαζί του δεν μας την έδινε; Η την άλλη φορά που απ’ τα νεύρα μας την είχαμε κλωτσήσει και μπήκε στο αμάξι ενός περαστικού και εκείνος την πήρε μαζί του; Ακόμα τα θυμάμαι και γελάω ρε…
Θυμάσαι που πιτσιρικάδες κάναμε κοπάνα απ’ το δημοτικό ακόμα για να πάμε στο γήπεδο να παίξουμε; Που και να έβρεχε σκουπίζαμε το γήπεδο και μετά παίζαμε στην βροχή;
Το μονά μας ; Τις κόντρες μας με τον ψηλό; Θυμάσαι ρε φίλε; Το χόκεϊ που παίζαμε στο Play Station και οι άλλοι γελούσαν;
Τον Χάρμυλο; Την Α.Ε Δικαίου; Τις στολές σου που πάντα ήταν μεγάλες σου και γελούσαμε όλοι παρέα; ….
Να ξέρεις εδώ λένε ότι έχεις φύγει, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα εδώ είσαι φίλε μου, εδώ θα είσαι πάντα… Και ξέρω ότι θα σε δω στον δρόμο να μου χαμογελάσεις και να θυμηθούμε τα παλιά μας…
Καλό ταξίδι Γιαννάρα μου….
