Η βρόμα, η πρόστυχη, η ξεδιάντροπη, η… υπέροχη!
Αυτό λοιπόν το ατίθασο ΘΗΛΥΚΟ με τα περισσότερα καπρίτσια από κάθε άλλη, η ΜΠΑΛΑ, έκανε και χτες το δικό της παιχνίδι, κατά το απολύτως δοκούν!
Μια μόλις ημέρα μετά την απόλυτη πανδαισία του πρώτου ημιτελικού Γερμανίας-Βραζιλίας, εκεί που έπεσε με πάταγο ένας μύθος με το αδιανόητο 7-1, επέλεξε μια διαφορετική παράσταση, με δραματική σκηνοθεσία.
Πρώτα, αφού… ταλαιπωρήθηκε, ταλαιπώρησε τον κόσμο για 120 ολόκληρα λεπτά, δυο ώρες.
Κακό παιχνίδι, μηδέν θέαμα, ελάχιστες φάσεις, ευκαιρίες μετρημένες με τα μισά δάχτυλα του ενός χεριού.
Κι οι δυο πριμαντόνες, ο Λιονέλ Μέσι κι ο Άριεν Ρόμπεν; Σχεδόν χαμένοι στον ωκεανό, με πολύ μικρή παρουσία στο παιχνίδι. Μπλοκαρισμένοι καλά, με ειδικά σχέδια πάνω τους, δεν κατάφεραν να τραβήξουν το κάρο.
Έτσι, ήρθε ένα στείρο 0-0, που δεν άλλαξε ούτε στην παράταση.
Οι κάμερες έπεσαν αυτόματα στον άνθρωπο που έστειλε την Ολλανδία στον ημιτελικό, τον Τιμ Κρουλ, τον ήρωα που ήρθε από τον πάγκο στο 120 του αγώνα με την Κόστα Ρίκα.
Όμως ήταν ανήμπορος να αντιδράσει, αφού δεν χρησιμοποιήθηκε από τον Φαν Χααλ, που στο μεταξύ είχε κάνει και τις τρεις αλλαγές (Γιάνμαατ, Κλάζι, Χούντελααρ).
Όλοι έπεσαν πάνω στον Σίλεσεν, με την ελπίδα ότι θα γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Αμ δε! Δέχτηκε τέσσερα γκολ στα τέσσερα χτυπήματα των Αργεντινών και δεν βοήθησε καθόλου.
Αλλά δεν έφταιγε αυτός. Ο κορυφαίος συμπαίχτης του στον αγώνα, ο Φλααρ, αστόχησε στο πρώτο κιόλας πέναλτι, όπως και ο Σνάϊντερ μετά.
Αστόχησαν; Όχι ακριβώς. Γιατί με τις δυο αποκρούσεις του, ο Σέρχιο Ρομέρο –τον οποίο πολλοί θεωρούσαν αδύναμο κρίκο- έγινε… Μέσι της Αργεντινής και την έστειλε στον τελικό, να βρει τη Γερμανία!
Περισσότερο απ’ όλους έκλαιγε ο γιος του Ρόμπεν. Ο πατέρας του έσφιξε τα δόντια να μην τον πάρουν τα ζουμιά, αν και ήξερε ότι πολύ δύσκολα θα ξαναβρεθεί σε μουντιάλ, ακόμα πιο δύσκολο σε τελικό. Κι ήταν μόλις μια ανάσα.
Μάλιστα πήγε να καθαρίσει εκείνος το παιχνίδι στη μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε στην παράταση, αλλά ο… Μεσι…ράνο, ο εκπληκτικόςΜασεράνο, του πήρε τη μπουκιά από το στόμα με συγκλονιστικό τάκλιν-stop.
Έμελλε λοιπόν να γίνει ο Ρομέρο το κεντρικό πρόσωπο του αγώνα, κλέβοντας τη δόξα από τον Μέσι. Για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά.
Ήταν μια τεράστια ανακούφιση για τους Αργεντινούς, που 24 ολόκληρα χρόνια μετά –από την εποχή Μαραντόνα- θα ξαναβρεθούν σε έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλλου.
Κι αυτό το γεγονός έκανε τον Μέσι να ξεσπάσει, να βγάλει από μέσα του όλη την τεράστια ένταση που έκρυβε καλά.
Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ να ουρλιάζει από χαρά, να σφίγγει τις γροθιές του, να χοροπηδάει, να αγκαλιάζει κόσμο. Δεν το είχε κάνει ούτε όταν έπαιρνε Τσάμπιονς Λιγκ!
Ίσως και να σκεφτόταν ότι έχει μια μεγάλη ευκαιρία να ξεπεράσει τον Ντιέγκο Μαραντόνα, να τον επισκιάσει στις σελίδες της ιστορίας!
Η σπουδαία Ολλανδία πήγε σπίτι της με ψηλά το κεφάλι, έστω κι αν ήταν παθητική στο ματς με την Αργεντινή, βγαίνοντας ελάχιστες φορές μπροστά. Δεν ήθελε να ρισκάρει παραπάνω, πήγε το ματς στην παράταση, την πούλησε η τύχη στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι.
Έτσι είναι η μπάλα. Κάνει ό,τι γουστάρει.
Και τώρα; Μένει ένα παιχνίδι για να δούμε την παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Οι Γερμανοί θα στηριχτούν στην τρομακτική δύναμή τους και θα σκέφτονται την εφτάρα στη Βραζιλία, ο Μέσι ονειρεύεται σε ύπνο και ξύπνιο να σηκώσει την κούπα μέσα στο Μαρακανά!
Ήταν κατά κάποιο τρόπο απονομή δικαιοσύνη, αφού Γερμανία και Αργεντινή έδειξαν μεγάλη δύναμη και μεγαλύτερη σταθερότητα από τους άλλους.
Μέγας τελικός, έτσι κι αλλιώς, ερπύστριες εναντίον Μέσι…
