Εκείνη τη νύχτα της 24ης Ιουνίου 1982 –αυτή που πέρασε στην ιστορία σαν «η ντροπή της Χιχόν», πολλοί παίχτες της σημερινής Αλγερίας ήταν αγέννητοι, κάποιοι άλλοι ήταν σε στάδιο… μπουσουλίματος, όλοι όμως έμαθαν στα σχολεία (!) «τη μεγάλη συνομωσία εναντίον του αλγερινού λαού»!
Τι είχε συμβεί τότε, τη νύχτα της ντροπής;
Η μεγάλη Δυτική Γερμανία είχε χάσει από την Αλγερία με 2-1 –με έναν εκπληκτικό παίχτη τότε, τον Μπελουμί, να κάνει τρελά πράγματα- κι έτσι μπήκαν τα μεγάλα μέσα για να πετάξουν έξω την Αλγερία.
Γερμανοί και Αυστριακοί έπαιζαν μεταξύ τους και πολύ απλά (!) έστησαν το παιχνίδι. Η Γερμανία έβαλε ένα γκολ με τον θηριώδη Χορστ Χρούμπες από το δέκατο λεπτό, κι από τη στιγμή εκείνη άρχισαν και οι δύο ομάδες να αλλάζουν πασίτσες ως το τέλος!
Ο κόσμος αποδοκίμαζε και έδειχνε χαρτονομίσματα στις εξέδρες, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει. Η Αλγερία έμεινε έξω με διαφορά τερμάτων, κατήγγειλε το προαποφασισμένο αποτέλεσμα αλλά τζίφος…
Η σημερινή γενιά των Αλγερινών παιχτών μεγάλωσε ακούγοντας γι’ αυτό το παιχνίδι.
Κι όταν η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν μετά από 32 ολόκληρα χρόνια τη Γερμανία στη φάση των 16, ορκίστηκαν στο κοράνι ότι θα φτύσουν αίμα στο γήπεδο για να απαντήσουν στη ντροπή της Χιχόν!
Αποτέλεσμα; Οι Γερμανοί ακόμα βαριανασαίνουν από το χουνέρι που έπαθαν και που παρά λίγο να βγάλει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων!
Το παιχνίδι πήγε στην παράταση κι ίσως να μην είχε πάει ούτε ως εκεί, αν ο Νόϊερ, που έπαιζε… μπακότερμα σε όλο το ματς, δεν βρισκόταν σε τέτοια ετοιμότητα.
Η Αλγερία ξεπέρασε κάθε προσδοκία, κάθε προγνωστικό, ακόμα και τον πιο αισιόδοξο υποστηρικτή της.
Έκλεισε όλους τους χώρους, πίεσε τρομερά τους Γερμανούς, βγήκε εκπληκτικά στην κόντρα με έναν τρομερό διεμβολιστή, τον Φεγκουλί, μπλόκαρε τον Μίλερ, τον Οζίλ και τον Κροος, έβγαλε την ψυχή των πάντσερ.
Αλλά πραγματικά όλα έχουν ένα όριο και πάντα χωράει ένας… Λίνεκερ, που είχε πει εκείνο το περίφημο «στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί».
Κι ήταν πραγματικά το τέλος, η παράταση δηλαδή. Εκεί λοιπόν ένα απίθανο γκολ του Σίρλε με τακουνάκι, γάμπα ή κάτι τέτοιο, έριξε στο καναβάτσο τους δόλιους Αλγερινούς, που είχαν ξεπεράσει τους εαυτούς τους αλλά συνέχιζαν να παλεύουν.
Ακόμα κι όταν ήρθε το δεύτερο γκολ του Οζίλ στο 118 δεν τα παράτησαν, και μείωσαν σε 2-1 με τον Τζαμπού στην εκπνοή.
Ο Χαλίλχοτζιτς έβαλε τα κλάματα αγκαλιάζοντας τους παίχτες του, όλοι έφυγαν με ψηλά το κεφάλι.
Κι όμως, όλοι θεωρούσαν ότι αυτό ήταν ένα από τα πιο εύκολα παιχνίδια του μουντιάλ, με το πιο ξεκάθαρο φαβορί, που θα ήταν αδύνατο όχι να σκοντάψει, αλλά ακόμα και να δυσκολευτεί.
Ήταν όμως και ένα ακόμα μεγάλο μάθημα προς όλους. Ότι κανένα παιχνίδι δεν θεωρείται δεδομένο, κανένα δεν τελειώνει αν δεν παιχτεί στο χορτάρι.
Τι άλλο προκύπτει; Ότι ακόμα κι αν λέγεσαι Μεσούτ Οζίλ ή Σάμι Κεντίρα ή όπως αλλιώς, ακόμα κι αν παίζεις στη Μπάγερν Μονάχου και τη Ρεάλ Μαδρίτης, αν δεν ματώσεις δεν παίρνεις παιχνίδι, δεν καθαρίζεις, δεν φεύγεις στεγνός, αλλά μουσκεμένος ως το κόκαλο!
Αυτό συνέβη στη Γερμανία, που τα είδε όλα στη διάρκεια του παιχνιδιού. Το… έμφραγμα στους παίχτες του στοιχήματος πήγαινε κι ερχόταν!
Γιατί ποιο χέρι θα μπορούσε εύκολα να μην ποντάρει σε νίκη της Γερμανίας στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού;
Κι όμως συνέβη, με τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του! Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο, στο οποίο δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα.
Δεν ξεγράφεις πια κανένα, γιατί έτσι όπως τρέχει ο Σβαϊνστάϊγκερ, τρέχει και ο Μπελκαλέμ! Και με ένα μαχαίρι στα δόντια ε;
Ποιος δεν θυμάται το παρά λίγο κάζο της Εθνικής Αργεντινής με το Ιράν; Βάλτε από κοντά και την Αλγερία πλέον.
