Τι είναι τελικά το ποδόσφαιρο, ακόμα και στο ψηλότερο επίπεδό του;
Μόνο λάμψη των αστεριών του –όπως αυτή του Μέσι που κουβαλάει από το χέρι την Αργεντινή θαρρείς ολομόναχος- μόνο τρεξίματα –σαν αυτά τα εξουθενωτικά της Γερμανίας- μόνο καρδιά –σαν αυτή που έβγαλαν οι Κολομβιανοί- μόνο ταλέντο, σαν των Ολλανδών- εξέδρα –αυτή στην οποία στηρίζονται οι Βραζιλιάνοι συν λίγο Νεϊμάρ– μόνο απογοήτευση –όπως αυτή που έβγαλαν οι Ισπανοί- ή κι άλλα πράγματα, σε απόλυτο συνδυασμό;
Απ’ όλα είναι, όπως μας δείχνει (και) αυτό το παγκόσμιο κύπελλο που οδεύει προς τις τελικές του μάχες;
Το ταλέντο σκέτο, μόνο του, δεν φτάνει πια καθόλου και πρώτοι το ξέρουν οι Ισπανοί, που πήγαν σπίτι τους από τη φάση των ομίλων κιόλας! Αυτοί, παγκόσμιοι πρωταθλητές ε;
Οι «μπαρσελονίστας» ήταν φορτωμένοι σωματικά και ψυχολογικά, ο Ντελ Μπόσκε πόνταρε σε τραυματία –Ντιέγκο Κόστα- ε, γεια σας και αντίο!
Γεια σας και αντίο και η Πορτογαλία, που επίσης στηρίχτηκε σε έναν παίχτη που δεν ήταν 100% έτοιμος, τον Κριστιάνο, πάει το τουρνουά. Άδοξα.
Δεν φτάνουν επίσης τα σκέτα ονόματα και το έμαθε η Ακτή Ελεφαντοστού. Μεγάλωσε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, πώς να παίξει σε μια τέτοια «σφαγή» δίχως εξτρά ανάσες; Κι ο Γιάγια Τουρέ είχε τα ψυχολογικά του, πάει η Ακτή.
Χρειαζόταν ειδική προετοιμασία στην οποία έπαιζε τεράστιο ρόλο ο ψυχολογικός τομέας. Οι Γάλλοι έκλαιγαν πριν αρχίσει το τουρνουά επειδή χτύπησε την τελευταία στιγμή ο ηγέτης της ομάδας, ο Φρανκ Ριμπερί.
«Κάτι θα κάνουμε, μην ανησυχείτε…», έλεγε σε χαμηλούς τόνους ο Ντεσαμπ, δικαιώθηκε. Ετοίμασε μια ομάδα που θα παίζει χωρίς τον «σημαδεμένο», να η Γαλλία στο φουλ, θα παλέψει να εξολοθρεύσει τους Γερμανούς και να φτάσει στα ημιτελικά.
Το ίδιο έκαναν κι οι Κολομβιανοί. Δεν έχασαν όποιον κι όποιον, τον Φαλκάο έχασαν, μισή ομάδα και παραπάνω. Ετοιμάστηκαν όμως δίχως αυτόν. Αποτέλεσμα; Τέσσερις σερί νίκες, η πιο χαλαρή πρόκριση απ’ όλες για την οκτάδα.
Οι Γερμανοί; Έξω Γκόμεζ, έξω Ρόϊς, πάμε με τους άλλους, είπε ο Λεβ, δεν κάθισε να το αναλύσει.
Το ίδιο έκανε κι ο σκληρός Φαν Χααλ. Δεν έκατσε να κλάψει που δεν έχει τον Στρόοτμαν, πήγε παρακάτω. Τα αποτελέσματα, τα είδαν όλοι.
Όσοι πόνταραν μόνο σε πρόσωπα, πήγαν σπίτια τους με συνοπτικές διαδικασίες. Πλην Αργεντινής έτσι; Γιατί αυτός ο… μη προπονητής δεν έφτιαξε ποτέ πλάνο. Έγινε το αυτονόητο. Η μπάλα στον κοντό και σίγουρα θα γίνει κάτι. Έγινε. Κι είτε τα έβαζε ο ίδιος –όπως με το Ιράν- είτε τα σέρβιρε, εκεί που η Αργεντινή έδειχνε εξουθενωμένη κι ανήμπορη.
Είχε ένα βασικό συμπέρασμα αυτό το μουντιάλ, στο οποίο πολλοί «μικροί» γιγαντώθηκαν. Ότι για να το βγάλεις, πρέπει να τρέξεις σαν σκυλί. Να ματώσεις. Να ξεπεράσεις το αρκουδάκι της Ντούρασελ και ν’ αντέξεις. Το απέδειξαν περίτρανα οι πέντε παρατάσεις στα οκτώ παιχνίδια, από τα οποία τα δύο κρίθηκαν στα πέναλτι.
Και ναι, είναι καθαρά θέμα αντοχής και όχι μόνο σωματικής αλλά και ψυχολογικής. Όσοι την είχαν, πήγαν παρακάτω. Όσοι την έχασαν, όπως η Αμερική στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης, έφυγαν εξουθενωμένοι.
Σε τέτοιες κλιματολογικές συνθήκες, τόσο δύσκολες, τόσο επίπονες, αντοχή και ψυχολογία έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Οι «ελλειπτικοί» δεν είχαν θέση. Ακόμα κλαίνε στην Ισπανία.
Κι ακόμα σιχτιρίζουν οι Ουρουγουανοί. Μια τόσο σκληρή ομάδα, παραδοσιακά, γονάτισε από το βάρος της ιστορίας του Λούις Σουάρες. Πόσο μα πόσο φανερό ήταν αυτό.
Έτσι θα γίνει και στη συνέχεια, στους προημιτελικούς. Όποιος αντέξει το βάρος. Όποιος έχει τα τρεξίματα, την αντοχή, την ψυχολογική προετοιμασία. Όπως και να τον λένε, όσο βάρος κι αν έχει η φανέλα του…
