Μήπως ονειρευόταν πράγματα (…) η Άνγκελα Μέρκελ όταν έπεφτε στην αγκαλιά του Νόϊερ και του Σβαϊνστάϊνγκερ όταν ανέβηκαν να πάρουν τα μετάλλια του τελικού; Τι πράγματα; Εκείνη ξέρει!
Πάντως θα σκέφτηκε σίγουρα για τη «γερμανική ανωτερότητα» βλέποντας αυτά τα δυο θηρία –και τους υπόλοιπους- να μοιάζουν ανίκητοι, να έχουν την εικόνα του ανθρώπου που δεν πέφτει κάτω ούτε με σφαίρα!
Γιατί αυτό συνέβη τελικά! Η Αργεντινή ήταν γεμάτη από σκυλιά του πολέμου που μάχονταν υπέρ βωμών και εστιών (Μέσι απόντος σε μια τέτοια μάχη), έκανε την υπέρβαση για μεγάλο διάστημα του τελικού, ξεπέρασε ακόμα και τις δικές της προσδοκίες, και στο τέλος έπεσε όπως τα παιχνιδάκια που δεν έχουν μπαταρίες ντούρασελ! Τις είχαν πάρει όλες οι Γερμανοί και γι’ αυτό και κατέκτησαν τον τέταρτο παγκόσμιο τίτλο τους, για πρώτη φορά στη Λατινική Αμερική.
Πανηγύριζαν όμως μόνο η Μέρκελ και η Γερμανία;
Όχι. Μαζί τους πανηγύριζε και η… Μπαρτσελόνα, σε απευθείας σύνδεση με Βερολίνο!
Κι όμως είναι έτσι! Τι δουλειά έχει η Γερμανία με τη Μπαρτσελόνα; Ελάτε τώρα!
Επτά παίχτες της Μπάγερν ανέβηκαν να πάρουν μετάλλιο. Νόιερ, Λαμ, Μπόατεγκ
Για όλους αυτούς πανηγύριζε ο Πεπ Γκουαρντιόλα, προπονητής τους στη Μπάγερν.
Πού ήταν πριν ο Πεπ; Το βρήκατε!
Όταν ο Φραντς Μπεκενμπάουερ κατηγορούσε δημόσια τον Γκουαρντιόλα ότι… μπαρτσελονοποίησε τη Μπάγερν, είχε στο μυαλό του ότι δεν μπορεί και δεν γίνεται η ομάδα του να υιοθετεί ισπανικό στιλ, ότι δεν είναι στο dna της.
Αλλά σε μεγάλο μέρος του παγκοσμίου κυπέλλου –ιδίως στο παιχνίδι με τη Βραζιλία και τον ιστορικό θρίαμβο- είδαμε καθαρά μια φιλοσοφία αλα Μπαρτσελόνα στον τρόπο χειρισμού της μπάλας. Εξαιτίας αυτού ισοπέδωσε τους δύσμοιρους Βραζιλιάνους, που έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια.
Ο Γιόακιμ Λεβ, πανέξυπνος άνθρωπος, είδε ότι αυτό το συστατικό, με την κατοχή και τις εναλλαγές της μπάλας, κάνει ανίκητη τη Γερμανία.
Έτσι κι αλλιώς υπήρχαν τα δικά της στοιχεία. Δύναμη, πίεση, αστείρευτες φυσικές δυνάμεις, «πιάσιμο από το λαιμό».
Υιοθέτησε το στιλ της Μπάγερν μαζί με τα καλύτερα γερμανικά στοιχεία, κι ιδού τα αποτελέσματα: γερμανική ανωτερότητα με ισπανική φινέτσα! Κι η φάση που έκρινε τον τελικό; Πάλι κάτι από Μπαρτσελόνα!
Ο Σούρλε έγινε κάτι από τον παλιό Νταβίντ Βίγια (!), κούρσα, σέντρα, και να ο Γκέτσε σε ρόλο Μέσι να κάνει ένα γκολ ποίημα, που ναι, θα ζήλευε κι ο πραγματικός Μέσι (ο άφαντος του τελικού έτσι;).
Η Αργεντινή κέρδισε… τσάι και συμπάθεια. Κέρδισε φίλους. Έχασε όμως το παγκόσμιο κύπελλο γιατί… στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί, που έλεγε κι ο Γκάρι Λίνεκερ!
Και ναι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το παιχνίδι κρίθηκε στο 113 της παράτασης μ’ αυτό το αριστούργημα του Γκέτσε, ήταν απονομή δικαιοσύνης η τελική έκβαση, με μια Γερμανία να αξίζει πέρα για πέρα το τρόπαιο με τη συνολική της παρουσία, από τους ομίλους ως και τον τελικό.
Μια ομάδα που έπνιγε τον αντίπαλο και χάρισε στην ποδοσφαιρική ιστορία αυτή την αδιανόητη εξέλιξη, το 7-1 με τη Βραζιλία.
Για τον ηττημένο είναι πάντα πικρή μια τέτοια εξέλιξη: οι Αργεντίνοι έφτασαν επτά λεπτά μακριά από τη διεκδίκηση του τροπαίου στα πέναλτι. Κι αυτό έμοιαζε με μικρό θαύμα.
Γι’ αυτό κι ο συγκλονιστικός Μασεράνο είπε ότι «αυτός ο πόνος θα κρατήσει για πάντα γιατί η Γερμανία ήταν καλύτερη μόνο για πέντε λεπτά».
Εννοούσε προφανώς το διάστημα εκείνο που η Γερμανία έφτασε στο γκολ.
Δεν είναι όμως τόσο απλά και δεν ήταν μόνο πέντε λεπτά. Δεν μπορεί να παραγνωρίσει τη δύναμη και την ισχύ της… Γερμανοϊσπανίας, που έδειχνε αστείρευτη από δυνάμεις.
Η ιστορία δεν γράφεται με «αν». ΑΝ είχε σκοράρει ο Ιγκουαίν, αν έπαιζε ο Μέσι, ΑΝ δεν έβγαινε ο (εξαιρετικός) Λαβέτσι.
Γράφεται από τα πραγματικά περιστατικά, αυτά που συνέβησαν δηλαδή.
Κι αυτό που συνέβη είναι ότι η Γερμανία επέβαλε πλήρως τη δύναμη και την κυριαρχία της, κι αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα, ακόμα κι αν δεν αρέσει σε κάποιους.
Το τέταρτο γερμανικό αστέρι μπήκε στη γερμανική φανέλα, που μπορεί να συνεχίσει να προελαύνει…
