Η Βραζιλία ΕΠΡΕΠΕ να νικήσει όπως και συνέβη…
Άσπρα μούρα μαύρα μούρα, έχεις έναν… Νισιμούρα! Με ένα
«κοράκι» να το πιεις σε γιαπωνέζικο κρύσταλλο που αντέχει και στα 8 ρίχτερ, η Βραζιλία
ήταν αδύνατο να ΜΗΝ κερδίσει την Κροατία στην πρεμιέρα του μουντιάλ.
Αν χρειαζόταν –αν- αυτός ο Νισιμούρα θα έκανε ακόμα και
χαρακίρι στη σέντρα, ώστε να διακοπεί το παιχνίδι και να ξαναγίνει!
Εντάξει ρε γίγαντα, όλη την αγαπάμε λίγο πολύ τη Βραζιλία
–ΚΑΙ τις Βραζιλιάνες- αλλά δεν έχουμε και κριθαράκι στο μάτι για να μη βλέπουμε
πια. Να μην αντιλαμβανόμαστε το απίστευτο σπρώξιμο για να καθαρίσει η οικοδέσποινα
και να μη βυθιστεί η χώρα του καφέ στο πένθος.
Όταν το ματσάκι έδειχνε να στραβώνει για τα καλά εξαιτίας
του άναρχου παιχνιδιού της Βραζιλίας αλλά και της μαγκιάς που έβγαλαν αυτά τα
παλιόπαιδα από την Εθνική Κροατίας
–πολεμιστές δίχως άλλο- ήρθε αυτός ο Νασιμούρα μαύρα μούρα για να δώσει ένα
πέναλτι, βγαλμένο από τις χρυσές στιγμές της «παράγκας».
Ο Φρεντ έπεσε λες και χτυπήθηκε από κεραυνό όταν τον άγγιξε
ο Λόβρεν, και τότε ο Ιάπωνας άδειασε το σπρέι στα πρόσωπα των Κροατών, κάνοντας
και τα τσιμέντα να γελάνε! Ντροπή ρε, σας βλέπει όλος ο πλανήτης.
Να του είχαν κλείσει το μάτι η Αντριάνα Λίμα μαζί με τη
Φερνάντα Λίμα; Μα ούτε και τότε δεν θα έδινες τέτοιο σφύριγμα.
Ελάτε τώρα, ΕΠΡΕΠΕ να νικήσει η Βραζιλία, όπως κι έγινε.
Γιατί έστω μια ισοπαλία, θα ήταν καταστροφική για τη σελεσάο και θ’ ανέβαζε κι
άλλο την έτσι κι αλλιώς «κατακόκκινη» πίεση του Σκολάρι.
Τι είδε ο κόουτς; Μια άνευρη ομάδα με μονότονη ανάπτυξη,
συνήθως με σέντρες από τα πλάγια, αδυναμίες διείσδυσης, δυσκολία στο box to
box, και μια μεσαία γραμμή που αδυνατούσε να δώσει ρυθμό, ακόμα κι όταν ο
Νεϊμάρ τραβιόταν στον άξονα. Την ίδια ώρα οι καμικάζι του Κόβατς έπαιζαν με το
μαχαίρι στα δόντια, έχοντας για πρωινό παίχτες όπως ο Παουλίνιο κι ο Λούις
Γκουστάβο.
Κι από την άλλη, ο αργός Φρεντ δεν ήταν «εγγύηση ποιότητας»,
οπότε έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο. Και βρέθηκε.
Κι αν δεν ερχόταν το μαϊμού-πέναλτι σε πολύ κρίσιμο σημείο
-71ο λεπτό- η Βραζιλία ίσως να μην καθάριζε ποτέ. Των ποτών!
«Ας το ρίξουμε καλύτερα στο μπάσκετ», όπως είπε κι ο Νίκο
Κόβατς, που πρόσθεσε το αυτονόητο:
«Με τέτοια πέναλτι το μουντιάλ θα γίνει τσίρκο».
Τώρα κινδυνεύει με τιμωρία, αλλά… πιάσε το αυγό και κούρεφτο!
Πάμε και στα επί μέρους. Ναι, η Βραζιλία ήταν αγχωμένη.
Κουβαλάει τεράστιο βάρος και πίεση και το ξέρουν όλοι. Αυτό έβγαινε στις
κινήσεις των παιχτών, φάνηκε ακόμα και από τις αντιδράσεις τους στον εθνικό
ύμνο. Αλλά αν δεν αλλάξει το μονότονο στιλ ανάπτυξης, θα έχει προβλήματα στη
συνέχεια του τουρνουά.
Φυσικά έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Αλίμονο αν μείνει
έτσι.
Κι έπειτα, κάποια μεμονωμένα, όπως ο Νεϊμάρ και ο Όσκαρ –με
τα χίλια καντάρια μπάλα- μπορούν να καθαρίσουν ένα ματς.
Μαγικό το μυτάκι του Όσκαρ. Θα ξαναδούμε τέτοια.
Αλλά –δυστυχώς- θα ξαναδούμε κι άλλες τέτοιες διαιτησίες και
μάλιστα σε μπόλικα παιχνίδια. Η ΦΙΦΑ είναι διάτρητη.
Η Κροατία –με τέτοια εμφάνιση- ΛΟΓΙΚΑ δεν θα έχει πρόβλημα
να περάσει. Αλλά με τέτοιους… Νισιμούρα ποιος μπορεί να πει με σιγουριά;
Αλλά για να μη φτάνουμε στο άλλο άκρο, δεν είναι και του…
πεταματού η Βραζιλία, όπως είπαν μερικοί. Φυσικά μπορεί να στρώσει και θα το
δούμε στη συνέχεια.
Περιμένω με ανυπομονησία να δω πώς θα εμφανιστεί απόψε η
Ισπανία κόντρα στην Ολλανδία και πόσο έχουν τσακίσει τους παίχτες της τα
τέσσερα χρόνια στην καμπούρα τους αλλά και τα εβδομήντα τόσα ματς στις πλάτες
τους. Εδώ δύσκολα θα δούμε… Ναγκασάκι πώς τον λένε.
Όσο για το Μεξικό-Καμερούν;
Αουτσάιντερ ξε-αουτσάιντερ του ομίλου, κάποιος μπορεί να ξεκινήσει με τρεις
βαθμούς και μετά τρέχουν όλοι.
Υ.Γ. Η τελετή έναρξης ήταν της πλάκας. Χωρίς έμπνευση και
φαντασία, συνηθισμένα πράγματα. Ας έβαζαν την Αντριάνα και τη Φερνάντα να
περπατήσουν και τη Τζένιφερ Λόπεζ να λικνίζεται. Θα έφτανε και θα περίσσευε…
