Μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε ο προπονητής της Φενέρμπαχτσε και επί χρόνια του Παναθηναϊκού, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στην ιστοσελίδα “telegraf.rs”.
Εκεί αναφέρθηκε στον αγαπημένο του παίκτη, στην καλύτερη πεντάδα για τον ίδιο ως προπονητής, μίλησε για τους λόγους που δε μιλάει με τον Σπανούλη και τον Λάκοβιτς, για το ΝΒΑ και για άλλα ζητήματα.
Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα από τον Σέρβο προπονητή, ο οποίος σε καμία των περιπτώσεων δε μάσησε τα λόγια του.
Τέλος, είπε ότι μετά το τέλος της καριέρας του θα ήθελε να ανοίξει ένα… μπαρ σε μια από τις παραλίες της Αθήνας.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Σε ενοχλούν τα μικρόφωνα την ώρα των time out;
Είναι μεγάλη ταλαιπωρία! Γιατί κάποιος να ενδιαφέρεται για αυτά που λέει ο κόουτς με τους παίκτες και ακόμα να υπάρχουν εξυπνάκηδες που κάνουν κρίσεις πάνω σε αυτά; Προκαλώ ακόμα και τον… Θεό να έρθει στον πάγκο και να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει το κοουτσάρισμα, να δει τον πολιτισμό, την ηρεμία και την φινέτσα κάτω από τέτοιο άγχος. Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω. Βάζουν μικρόφωνα σε μια συνάντηση της κυβέρνησης, ή στις δικές σας δουλειές, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να ακούμε τι γίνεται; Όχι, επειδή είναι ανοησία!… Όλοι έχουμε κάπου έναν Big Brother και αυτό δεν είναι καλό. Τώρα, εδώ, ενώ κάνουμε τη συνέντευξη, αρκετός κόσμος ήρθε και ζήτησε για αυτόγραφο. Και ζήτησε κανείς συγγνώμη που μας διέκοψε; Όχι! Όλοι νομίζουν ότι επειδή είσαι δημόσιο πρόσωπο, είσαι διαθέσιμος όποτε τους ευχαριστεί. Πηγαίνει σε ένα εστιατόριο, μένω μέχρι τις δύο μετά τα μεσάνυχτα και με πλησιάζει κάποιος που μου ζητά φωτογραφία. Βγάζουμε τη φωτογραφία και μετά από πέντε λεπτά είμαι στο facebook με το σχόλιο: “Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε ένα καφέ στα μέσα της νύχτας”.
Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου συμπαίκτης;
Λοιπόν, ο Ντράζεν, ο Τόνι, ο Ράτζα και ο Ντίβατς, όπως και ο Πάσπαλι… Δεν πρέπει να ξεχνάμε εκείνη την Παρτιζάν. Όταν κάτι το αγαπάς, τότε το έχεις για πάντα στο μυαλό σου.
Μπορείς να μας πεις την καλύτερη πεντάδα από τους παίκτες που έχει coachaρει όλα αυτά τα χρόνια;
Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Θα μπορούσα να σκεφτώ τουλάχιστον πέντε διαφορετικές πεντάδες με πολλούς εξτρά παίκτες…
Τουλάχιστον έναν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις; Μήπως ο Διαμαντίδης;
Έχω δουλέψει μαζί του για πολύ καιρό. Ας ξεκίνησουμε όμως με τον Σάσα στην Παρτιζάν, τον Βιγιακάμπα στη Μπανταλόνα, τους Σαμπόνις και Αρλάουκας στη Ρεάλ Μαδρίτης, τον Ρέμπρατσα στη Μπενετόν, τους Διαμαντίδη, Μποντιρόγκα και ξανά τον Ρέμπρατσα στον Παναθηναϊκό… Επίσης ο Ρότζερς, ο Μίντλετον και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος.
Από αυτές τις ομάδες με τους πολλούς καλούς παίκτες, ίσως η καλύτερη να ήταν η εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996. Τότε είχα Τζόρτζεβιτς, Ντανίλοβιτς, Πάσπαλι, Σάβιτς, Ντίβατς και στον πάγκο Σάσα Ομπράντοβιτς, Μπέριτς, Πότερ, Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Τόπιτς και Τομάσεβιτς. Ήταν… εύκολο να προπονήσεις αυτούς τους παίκτες. Πραγματικά μου άρεσαν αυτά τα παιδιά…
Είπες ότι θα ήθελες να αναλάβεις την Εθνική Ελλάδας ή της Τουρκίας. Σωστά;
Αυτό δεν είναι αλήθεια! Έμεινα κατάπληκτος στο πως μπορούν να παρερμηνεύσουν τα media τη συνέντευξη μου στον διάσημο Έλληνα δημοσιογράφο Βασίλη Σκουντή. Δεν έχω πει κάτι τέτοιο ή κάτι παρόμοιο ούτε τότε και φυσικά ούτε τώρα. Είμαι προπονητής της Φενέρμπαχτσε και οι σκέψεις μου έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την ομάδα.
Υπάρχουν παίκτες με τους οποίους πλέον δεν έχετε καλές σχέσεις;
Ο Σπανούλης και ο Λάκοβιτς είναι οι μόνοι με τους οποίους δεν μιλάω σήμερα. Αυτοί γνωρίζουν το γιατί. Υποσχέθηκαν να απαντήσουν στην προσφορά της ομάδας και τελικά δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Τους σέβομαι πολύ, είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και ως παίκτες του μπάσκετ είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Τους εύχομαι τα καλύτερα αλλά πλέον δεν τους μιλάω. Όταν δίνω τον λόγο μου, τότε πιστεύω σε αυτόν. Αν ερχόντουσαν και μου έλεγαν: «αποφασίσαμε να φύγουμε», δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Εξάλλου, υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί παίκτες που δεν ήθελαν να ανανεώσουν το συμβόλαιο τους ή ακόμα και να έρθουν στις ομάδες μου. Οι δύο τους, όμως, δεν κράτησαν τον λόγο τους και εκεί ξεκινάει και τελειώνει η όλη ιστορία.
Τι έγινε τελικά με το NBA;
Το έχω ήδη εξηγήσει αυτό… Ήθελαν να πάω σε κάποιες συνεντεύξεις και εγώ αρνήθηκα. Όλοι ξέρουν ποιος είμαι και τι είμαι, επομένως όποιος με θέλει, εδώ είμαι και μπορεί να με βρει… Δεν ξέρω αν η ιστορία του NBA είναι για μένα αυτή την στιγμή. Είμαι σε έναν σύλλογο πολύ οργανωμένο, με εξαιρετικές συνθήκες εργασίας και πολλούς φιλάθλους.
Τι είδες στην Αμερική; Υπάρχουν διαφορές;
Αυτούς τους μήνες που βρέθηκα εκεί είδαμε πολλά και ουσιαστικά γίναμε… μέρος της προσπάθειας. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως το μπάσκετ είναι το ίδιο παντού, ωστόσο η διαφορά είναι στην οργάνωση. Το παιχνίδι, όμως, είναι το ίδιο, αφού στο ένα μέρος πρέπει να αμύνεσαι και στο άλλο να βάζεις τη μπάλα στο καλάθι. Πιστεύω πως πολλοί προπονητές πρέπει να είναι στο NBA.
Από ποιους παίκτες έμεινες εντυπωσιασμένος;
Υπάρχουν πολλοί φανταστικοί παίκτες αλλά υπάρχει και ο ένας… ο ΛεΜπρον Τζέιμς. Είναι φαινόμενο. Ήταν περίοδος προετοιμασίας και ο ΛεΜπρον δούλευε σαν να έχει να παίξει τελικούς NBA! Έχει τρομακτικά φυσικά προσόντα, πηδάει, παίζει άμυνα, «πετάει» στο παρκέ και σκοράρει όποτε χρειάζεται. Υπάρχει και ο Ντουράντ, ένας κορυφαίος σκόρερ ή ο Κόμπι Μπράιαντ και ο Ντουέιν Γουέιντ. Ιδιαίτερη αναφορά, όμως, θα κάνω στον Τιμ Ντάνκαν, για τον οποίο έχω μιλήσει πολλές φορές με τον Γκρεκ Πόποβιτς.
Πόσο ρεαλιστικό είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς να καθίσει ξανά στον πάγκο της Παρτιζάν;
Η Παρτιζάν έχει τον Βουγιόσεβιτς, ο οποίος είναι σπουδαίος προπονητής, στηρίζει το κλαμπ και το κοινό τον αγαπάει! Οι ευχές… υπάρχουν αλλά η πραγματικότητα φοβάμαι πως είναι τελείως διαφορετική.
Τι θα ήθελες να κάνεις όταν τελειώσεις την καριέρα σου;
Να ανοίξω ένα μπαρ σε μία από τις παραλίες της Αθήνας το οποίο θα το ονομάσω “Teenagers” (γέλια). Να έρχονται εκεί οι φίλοι μου και η οικογένεια μου και να παρακολουθούμε αγώνες μπάσκετ.
