Μια ομάδα όπου έντεκα παίκτες στο γήπεδο μάχονταν ο ένας για τον άλλο κοιτάζοντας στα μάτια κάθε αντίπαλο και με χαμηλά το κεφάλι. Με αυτές τις λέξεις χαρακτηρίζει την Εθνική Ελλάδας του 2004, η σερβική εφημερίδα Mozzart, σε αφιέρωμά της στην ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ που στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης, στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Στο αφιέρωμα σημειώνονται τα εξής:
“Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τη μάχη στις Θερμοπύλες, αναδείχθηκε μια ομάδα που πάλευε μέχρι το τέλος θυμίζοντας σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στους Έλληνες τους σπουδαίους προγόνους τους.
Ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ. Ήταν μια ομάδα χωρίς νίκη σε μεγάλη διοργάνωση. Που δεν είχε μεγάλους αστέρες. Είχε όμως έναν προπονητή, τον Γερμανό Ότο Ρεχάγκελ, που δημιούργησε μια ομάδα… Σπαρτιατών πολεμιστών.
Μια ομάδα όπου έντεκα παίκτες στο γήπεδο μάχονταν ο ένας για τον άλλο κοιτάζοντας στα μάτια κάθε αντίπαλο και με χαμηλά το κεφάλι
Δεν υπήρχε ομορφιά στο παιχνίδι της. Δεν έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο, με ντρίμπλες, κάθετες πάσες ή συνδυασμούς, αλλά με βαθιές μπαλιές και αμυντική τακτική. Κάποιες εφημερίδες μετά τον τελικό και την κατάκτηση του τίτλου από την Ελλάδα έγραψαν πως το ποδόσφαιρο έκλαψε.
Πράγματι, δεν είχε ομορφιά το παιχνίδι της Ελλάδας. Είχε αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, κάθε αγώνας ήταν σαν αρχαία μάχη, γι’ αυτό και η ελληνική ομάδα θεωρείται ακόμη μια από τις λιγότερο αγαπημένες του κοινού ιστορικά. Όμως ήταν μια ποδοσφαιρική Σπάρτη που κυριάρχησε στην Ευρώπη”
