Εν μέσω της επ’ αόριστον αναστολής των εγχώριων αλλά και των ευρωπαϊκών αγωνιστικών υποχρεώσεων του Ολυμπιακού λόγω της παγκόσμιας κρίσης του ιού COVID-19, αναλογίζομαι τι έχει αντιμετωπίσει αυτή η ομάδα απ’ την καλοκαιρινή της προετοιμασία κιόλας. Σίγουρα είχε να αντιμετωπίσει έναν αυξημένο εσωτερικό ανταγωνισμό για τη Σούπερ Λιγκ. Ακόμα πιο σίγουρα είχε να αποδείξει οτι η σεζόν 2019-20 θα έβρισκε την ομάδα να ανακτά τα σκήπτρα του Πρωταθλητή μετά από 2 στείρες χρονιές.
Πολύ περισσότερο όμως, η ομάδα είχε να κερδίσει ένα ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα, να αποδείξει στους ίδιους τους φιλάθλους της πρωτίστως, οτι άφησε οριστικά πίσω της την προβληματική εικόνα των 2 προηγούμενων ετών, οτι έχει ένα άρτια δεμένο και δομημένο σύνολο, ικανό να αντιμετωπίσει τα πάντα και οτι παράγει αυτό για το οποίο αδημονούσαν όλοι οι φίλοι της ομάδας. Ένα όμορφο, παραγωγικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Από το καλοκαίρι είχε φανεί κιόλας ότι ο Ολυμπιακός θα έβρισκε μπροστά του πολλές αναποδιές σε αυτή τη σεζόν. Τελευταίο φιλικό στο εξωτερικό, με το Αμβούργο, και παθαίνει χιαστούς ο Φορτούνης. Πρώτο επίσημο παιχνίδι και παθαίνει θλάση ο Αβραάμ στην Τσεχία, αναγκαστική αλλαγή στο 20’ με την Πλίζεν. Κι έτσι πήγε κι όλη η σεζόν. Με δυσκολίες, με αναποδιές, με τρικλοποδιές. Αυτή η ομάδα, όμως, που έφτιαξε ο Πέδρο Μαρτίνς με τη βοήθεια της διοίκησης, ακριβώς από εκείνες τις πρώτες στιγμές είχε δείξει ότι ήταν φτιαγμένη για να νικήσει και τις αναποδιές, και τις διαιτησίες και τις τιμωρίες…
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για όσα συνέβησαν φέτος στον Ολυμπιακό. Το απίστευτο πέναλτι που έκανε ο Μπρούνο στην Τουρκία, στο 92’ κι ενώ είχε μπει αλλαγή στο 83’; Με τον Σα να το πιάνει; Τον τραυματισμό του Σεμέδο στο γόνατο στη Ρωσία με την Κράσνονταρ, που τον οδήγησε άμεσα στο χειρουργείο για αρθροσκόπηση; Την ασθένεια του Σισέ στους πνεύνονες, που είχε σαν συνέπεια να τον αφήσει εκτός δράσης κάπου τέσσερις μήνες; Την αποβολή από το πουθενά του Μπενζιά στο 57’ στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, που μετέτρεψε το 1-0 σε 1-3;
Τον τραυματισμό του Ποντένσε στο Χαριλαόυ και την αναγκαστική αλλαγή του από το 37’; Το πέναλτι που δεν δόθηκε υπέρ του Ελ Αραμπί στο 0-0 στην Ξάνθη; Την αποβολή του Αβραάμ στο 67’ του αγώνα με τον Ατρόμητο; Την θλάση και τις υποτροπές του Βαλμπουενά, που τον άφησαν ουσιαστικά τρεις μήνες εκτός αγώνων; Το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Ποντένσε στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη; Τον σοβαρό τραματισμό του Γκιγιέρμε από το βάρβαρο φάουλ του Πασαλίδη στην Τρίπολη, με αναγκαστική αλλαγή στο 16’;
Μπορεί κανείς να ξεχάσει τον τραυματισμό και του Ποντένσε στο ίδιο ματς, με τον Αστέρα, με αναγκαστική αλλαγή του στο 37’; Τους δύο τραυματισμούς του Λάζαρου, που τον πήγαν ακόμη περισσότερο πίσω μετά την επιστροφή του από χιαστούς, αλλά και τον τραυματισμό του Αβραάμ, που επίσης τον πήγε πίσω, πάνω που έπαιζε και ξεχώριζε; Την τιμωρία κεκλεισμένων των θυρών του Καραϊσκάκη για δύο αγωνιστικές (με ΠΑΟ και Λάρισα); Την ακύρωση του κανονικού γκολ του Σουντανί στο 0-0 στο Βόλο, όπου δεν δόθηκε και πέναλτι υπέρ του Ελ Αραμπί;
Τους σοβαρούς τραυματισμούς στο ίδιο παιχνίδι τόσο του Μπρούνο (έκτοτε δεν έχει ξαναπαίξει), όσο και του Σουντανί (θλάση), με αναγκαστικές αλλαγές στο 30’ και στο 40’; Την νέα θλάση του Ποντένσε και την αναγκαστική αλλαγή του στο 59’ του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό; Την αποβολή του Σεμέδο μετά τη λήξη (!) του αγώνα με τον ΟΦΗ, με συνέπεια να μην παίξει στο ντέρμπι με την ΑΕΚ; Τις ατυχίες με τα σωρηδόν δοκάρια σε μία σειρά αγώνων, με αποκορύφωμα, γιατί αυτά στοίχισαν, του Γκερέρο στο 2-2 με την Τότεναμ, του Γκιγιέρμε στο 0-0 με την ΑΕΚ και των Αραμπί και Λοβέρα στο 0-0 στο Βόλο;
Και συνεχίζω… Ξεχνάει κανείς τους χιαστούς που έπαθε ο Σουντανί στο Περιστέρι μόλις στο 17’ και την αναγκαστική αλλαγή του, αλλά και την απώλεια μίας θέσης στη λίστα για το Γιουρόπα Λιγκ; Την αποβολή του Ομάρ στο 73’ του αγώνα με τον Ατρόμητο με το αποτέλεσμα στο 0-0; Τον τραυματισμό του Σα στο…μάτι από τον Μουνιέ του Αγρινίου (χωρίς αποβολή του!), με αποτέλεσμα στην Τούμπα για το Κύπελλο να παίξει ο 17χρονος Τζολάκης, αφού είχε υποστεί θλάση ο αναπληρωματικός γκολκίπερ Αλέν;
Τη διεξαγωγή κεκλεισμένων των θυρών του πρώτου αγώνα με τη Γουλβς, χωρίς να είναι τιμωρημένος ο σύλλογος; Την ισοφάριση της Γουλβς στο ίδιο παιχνίδι με την μπάλα να κοντράρει στο πόδι του Μπουχαλάκη και να καταλήγει στα δίχτυα από ένα ακίνδυνο σουτ; Τα σωρηδόν πέναλτι εις βάρος του Ολυμπιακού, με συνέπεια την ήττα στην Τούμπα για το Κύπελλο, την ισοπαλία στο 90’ με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ και το προβάδισμα της Τότεναμ στο Καραϊσκάκη;
Τα τραγικά λάθη του Μεριά και στα δύο ματς με την Τότεναμ, όπως και του Σα στο 1-1 και με τον ΠΑΟΚ και με τον Πανιώνιο.
Όταν σε μία ομάδα έχουν συμβεί όλα αυτά, μέχρι αρχές του Μάρτη (!), ήταν δύσκολο να περιμένουμε κι ένα τελευταίο δίμηνο της σεζόν χωρίς αναποδιές και δυσκολίες και εμπόδια κλπ, κλπ. Απλά, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι οι αναποδιές θα έφταναν στο σημείο που έχουμε φτάσει τώρα, με το πρωτάθλημα και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις να διακόπτονται και ουδείς να ξέρει εάν και πότε ξαναρχίσουν, λόγω πανδημίας! Και το ενδεχόμενο να χρειαστεί να παίξει σε χρόνο ρεκόρ, Μάϊο κι Ιούνιο, ένα σωρό παιχνίδια σε πρωτάθλημα, Κύπελλο κι Ευρώπη!
Αλλά όταν μία ομάδα έχει καταφέρει κι έχει υπερνικήσει τόσα πολλά εμπόδια εδώ και εφτά και πλέον μήνες, σημαίνει ότι είναι φτιαγμένη για να ξεπερνάει κάθε εμπόδιο. Όταν στο τιμόνι αυτής της ομάδας βρίσκεται ένας προπονητής σαν τον Πέδρο Μαρτίνς, είναι μαθηματικά δεδομένο οτι εκτός από δουλειά και νοικοκυροσύνη, θα έχεις και αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα αντάξιο της ιστορίας αυτού του Συλλόγου. Απομένει να το επιβεβαιώσει ο Ολυμπιακός και αυτό. Θεού θέλοντος και… κορωνοϊού επιτρέποντος.
