Η φωτογραφία με τον Μιχάλη Χατζηδημητρίου να κόβει το διχτάκι μετά τον τελικό του πρωταθλήματος στο μπάσκετ με αμαξίδιο τον περασμένο Ιούνιο, είναι αναμφίβολα μια από τις πιο δυνατές αθλητικές στιγμές της χρονιάς. Είναι μια στιγμή που αντικατοπτρίζει το πάθος, την αυταπάρνηση και τη δύναμη ψυχής, μια φωτογραφία που συγκίνησε όλη την Ελλάδα. Ο Μιχάλης όμως δεν το βλέπει έτσι. Είναι ένας άνθρωπος απλός, χαμογελαστός, που αγαπάει αυτό που κάνει και το απολαμβάνει, μακριά από υπερβολές και μελοδραματισμούς.
«Άντε πάλι με το διχτάκι. Ήταν κάτι τελείως αυθόρμητο. Το θεωρώ γρουσουζιά να προσχεδιάσεις κάτι τέτοιο. Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση που κάναμε για να θυμόμαστε την επιτυχία της ομάδας. Εύχομαι να φτιάξουμε κάποια στιγμή ένα δικό μας χώρο, στον οποίο θα υπάρχουν τα τρόπαια και τα κειμήλια της ομάδας και ανάμεσά τους να υπάρχει και αυτό το διχτάκι.»
Η συζήτηση με τον Μιχάλη στο πλαίσιο του GalisBasketball 3on3 στη Ρόδο, ήταν αυθεντική και πολύ ενδιαφέρουσα. Ο πρωταθλητής Ελλάδας με τον Γ.Σ. Δωδεκάνησος, μας μίλησε για τη σημασία του αθλητισμού, για τα προβλήματα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα και για τα μεγάλα βήματα προόδου που έχει κάνει το μπάσκετ με αμαξίδιο τα τελευταία 20 χρόνια στη χώρα μας.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
-Για το πως ο αθλητισμός μπορεί να δώσει κίνητρα στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα:
«Κανείς δεν έρχεται με το ζόρι. Εμείς θέλουμε να φέρουμε κόσμο να δοκιμάσει να δει αν του αρέσει. Το μπάσκετ είναι μια διέξοδος. Υπάρχουν παιδιά που έχουν έρθει μετά από κάποιο ατύχημα που είχαν. Είναι δύσκολη κατάσταση. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, σου φταίνε όλα, αλλάζει η ζωή σου 100%. Χρειάζεσαι χρόνο. Το μπάσκετ δίνει μια σημαντική βοήθεια στο να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή δεν τελειώνει, ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα».
-Για την πορεία της ομάδας του Γ.Σ. Δωδεκάνησος…
«Γίνεται πολύ καλή δουλειά εδώ και 10 χρόνια. Η ομάδα έχει πάντα ένα στόχο, να πάμε στο final-4 και από εκεί και πέρα να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Ήταν δύσκολο το πρωτάθλημα, ανταγωνιστικό και όλα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Όλα τα παιδιά χρειάστηκε να θυσιάσουν προσωπικό χρόνο και υποχρεώσεις για να αντεπεξέλθουν και νομίζω πως δικαίως κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Την απονομή έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, κάτι που από μόνο του είναι μεγάλη υπόθεση».
-Για τις αλλαγές στο μπάσκετ με αμαξίδιο στη χώρα μας
«Έχουν υπάρξει τεράστιες αλλαγές. Όταν ξεκίνησα εγώ το 2000, πηγαίναμε να παίξουμε σε γήπεδα που δεν είχαν πρόσβαση! Θυμάμαι στο πρώτο μου παιχνίδι, πήγαμε στα Χανιά και δεν μπορούσαμε να πάμε στα αποδυτήρια, είχε σκαλιά. Αυτά πλέον δε συμβαίνουν, έχουν αλλάξει 100%. Ακόμα και αγωνιστικά, το άθλημα αναπτύσσεται, είναι πολύ σημαντικό που και ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ δημιούργησαν ομάδες, είναι δείγματα προόδου».
-Για τα προβλήματα των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα και την νοοτροπία του κόσμου
«Τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Φυσικά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, υπάρχουν δημόσια κτίρια χωρίς πρόσβαση, τα πάρκινγκ αναπήρων είναι κατειλημμένα, υπάρχουν σταθμευμένα οχήματα στα πεζοδρόμια… Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν σχολεία που δεν έχουν πρόσβαση. Αν ένα παιδί θέλει να πάει στο σχολείο της γειτονιάς του, δε μπορεί. Στο εξωτερικό δε συμβαίνουν αυτά, θέλουμε πολλή δουλειά ακόμα. Είναι κυρίως θέμα παιδείας. Στους μεγάλους ανθρώπους δε μπορείς να αλλάξεις εύκολα τη νοοτροπία τους. Γι’ αυτό και εστιάζουμε στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των παιδιών στα σχολεία. Αλλά δε φταίει μόνο ο κόσμος. Ο κόσμος δε γνωρίζει, δεν του τα έχει πει κανείς. Και εμείς, πρέπει να βγαίνουμε περισσότερο έξω, να κυκλοφορούμε, να δείξουμε ότι υπάρχουμε».
-Για το αν το μπάσκετ με αμαξίδιο μπορεί αν περάσει μηνύματα στην κοινωνία
«Το επιδιώκουμε αυτό. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, απλά με το δικό μας τρόπο. Για μένα, ο τρόπος που κινούμαι είναι ο φυσιολογικός για εμένα. Εγώ βλέπω τους άλλους και σκέφτομαι, μα καλά, δεν κουράζεσαι να το κάνεις όρθιος αυτό»;
-Για το Galisbasketball και τον ΟΠΑΠ που προωθούν το μπάσκετ με αμαξίδιο
«Είναι πολύ σημαντικό. Όταν προσωπικότητες όπως ο Γκάλης κάνουν τέτοιες κινήσεις και όταν το άθλημα προβάλλεται και τηλεοπτικά, ο κόσμος το βλέπει. Νομίζω έχουμε μπει στο σωστό δρόμο και προχωράμε μπροστά. Να φανταστείτε ότι φέτος, είχαμε σε ένα παιχνίδι περισσότερο κόσμο από τον Κολοσσό. Ήρθαν 600 άτομα να μας δουν να παίζουμε. Η Ρόδος έχει κάνει πολύ μεγάλα βήματα στο χώρο του μπάσκετ με αμαξίδιο όλα αυτά τα χρόνια και πιστεύω πως τα καλύτερα έρχονται, είμαι αισιόδοξος».
