Την Κυριακή το πρωί είχα την τύχη και την τιμή να παρευρεθώ στην εκδήλωση κοπής της πίτας του ‘’Γ.Σ. ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΚΩΟΣ’’.
Στα πλαίσια της εκδήλωσης η διοίκηση του συλλόγου, τίμησε την ομάδα στίβου του Ανταγόρα που κατέκτησε την πρώτη θέση στους Αιγαιοπελαγίτικους Αγώνες το 1988. Ήμουν καλεσμένος της διοίκησης εκπροσωπώντας τον αδερφό μου, μέλος εκείνης της ομάδας, ο οποίος ζει πλέον στην Αμερική.
Ήταν μια πολύ όμορφη και ζεστή γιορτή με το τμήμα ρυθμικής του Ιπποκράτη του Κώου να δίνει μια εκπληκτική επίδειξη, σ’ ένα ασφυκτικά γεμάτο κλειστό γυμναστήριο. Πάνω από 100 μικρά κορίτσια έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μπροστά σε συγγενείς και φίλους , παρουσιάζοντας το ταλέντο τους και την πρόοδό τους στο άθλημα που αγαπούν.
Οι άνθρωποι του συλλόγου όμως εκτός από το παρόν και το μέλλον του συλλόγου τους σκέφτηκαν να τιμήσουν και κάτι από το παρελθόν του αθλητισμού της Κω. Έτσι κάλεσαν όλους τους αθλητές της ιστορικής ομάδας στίβου του Ανταγόρα μαζί με τον προπονητή τους, τον έφορο και τον τότε Πρόεδρο του Ανταγόρα. Επίσης κάλεσαν και τίμησαν το τμήμα Άρσης Βαρών του Ανταγόρα που έφερε και αυτό σημαντικές διακρίσεις στο παρελθόν (και που πρόσφατα ενεργοποιήθηκε ξανά.) Η συγκίνηση και η χαρά όλων ήταν πολύ μεγάλη και αναμνήσεις ήρθαν ξανά στο νου μετά από 30 ολόκληρα χρόνια.
Οι αθλητές (όλων των αθλημάτων) τότε αθλούνταν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες καθώς δεν υπήρχαν οι εγκαταστάσεις, η τεχνογνωσία και η υλικοτεχνική υποδομή που υπάρχουν σήμερα. Οι αθλητές του στίβου έκαναν προπόνηση στο χώμα στο Παλαιό Στάδιο Ανταγόρας, ο αδερφός μου χρησιμοποιούσε πλαστικές καρέκλες για εμπόδια. Μπάσκετ και volley παίζαμε στο ανοιχτό γήπεδο στην παιδική χαρά Πασσανικολάκη. Ποδόσφαιρο σε χόρτο ή έστω συνθετικό, ούτε λόγος.
Συζητώντας με τους ανθρώπους του συλλόγου στο τέλος της εκδήλωσης, μου έλεγαν ότι το μεγάλο πρόβλημα που έχουν είναι η έλλειψη χώρου, ώστε να μπορούν να προπονηθούν σωστά όλα αυτά τα παιδιά.
Φυσικά δεν είναι ο μόνος σύλλογος που έχει αυτό το πρόβλημα. Σε όλα τα αθλήματα και τους συλλόγους υπάρχει αυτός ο προβληματισμός. Όλοι θέλουν περισσότερους και καλύτερους χώρους άθλησης. Ο αθλητισμός πλέον δεν γίνεται στις αλάνες όπως πριν 30 χρόνια αλλά γίνεται πιο οργανωμένα, μέσω των συλλόγων και των ακαδημιών. Και είναι τόσα πολλά τα μικρά παιδιά που συρρέουν στους συλλόγους που οι υπάρχοντες χώροι δεν επαρκούν (εκτός του ότι χρειάζονται καλύτερη συντήρηση και εκσυγχρονισμό).
Στο μπάσκετ είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας και δεύτερου κλειστού γυμναστηρίου στα χωριά και η αναβάθμιση του υπάρχοντος μιας και έχουμε τρεις ομάδες σε εθνικές κατηγορίες (μία στο volley και δύο στο μπάσκετ).
Στο ποδόσφαιρο το Παλαιό Στάδιο Ανταγόρας πρέπει επιτέλους να ‘’πρασινίσει’’ και να δοθεί στα σωματεία για τις ακαδημίες τους. Το Φιλίνος χρειάζεται νέο χλοοτάπητα (αν και προσωπικά θα προτιμούσα να γίνει συνθετικός).
Με μεγάλη μου έκπληξη την Κυριακή διαπίστωσα ότι και η ρυθμική γυμναστική έχει πρόβλημα χώρου προπόνησης λόγω μεγάλου αριθμού αθλητριών.
Για την έλλειψη κολυμβητηρίου δε νομίζω ότι πρέπει να γίνει ανάλυση.
Μια παράκληση προς τον Δήμαρχο και τον υπεύθυνο του τομέα Αθλητισμού του ΔΟΠΑΒΣ που ήταν παρόντες στην εκδήλωση. Έχουν παρευρεθεί ή θα παρευρεθούν και σε άλλες τέτοιες εκδηλώσεις των υπόλοιπων αθλητικών σωματείων του νησιού και έχουν δει παρόμοια προσέλευση παιδιών. Ας κάνουν τον αθλητισμό ξανά προτεραιότητα, παρ’ όλες τις δυσκολίες που περνάμε, επενδύοντας σε νέες υποδομές και αναβάθμιση των υπαρχόντων.
Πάντα ήμουν της άποψης ότι ο Δήμος δεν πρέπει να είναι χρηματοδότης των αθλητικών συλλόγων, αλλά να παρέχει τις καλύτερες δυνατές εγκαταστάσεις στους αθλούμενους, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ και να ευχαριστήσω την διοίκηση του ‘’Γ.Σ. ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΚΩΟΣ’’ για την τιμή αυτή προς τον αδερφό μου και τους συναθλητές του.
Συγχαρητήρια σε όλους όσους οργάνωσαν αυτή την εκδήλωση και εύχομαι ολόψυχα στους αθλητές, στις αθλήτριες και τους προπονητές τους να έχουν μια καλή αθλητική χρονιά και να συνεχίσουν με την ίδια όρεξη και δύναμη το έργο τους.
Με τιμή
Αλάβανος Μανώλης
