Δέκα εννέα χρόνια έχουν περάσει από τον συγκλονιστικό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στη Βαρκελώνη, όπου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νίκησε, με επική ανατροπή, 2-1 τη Μπάγερν Μονάχου και κατέκτησε το τρόπαιο.
Ο Λόταρ Ματέους ήταν μέλος εκείνης της ομάδας και στο blog του στο Four Four Two προσπάθησε να εξηγήσει τι συνέβη εκείνο το βράδυ.
Αναλυτικά όσα έγραψε ο Γερμανός παλαίμαχος άσος:
«Νικούσαμε 1-0 την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Champions League, όταν ο πρόεδρός μας, Φραντς Μπεκενμπάουερ μπήκε στο ασανσέρ του “Καμπ Νόου”. Μόλις όμως έφτασε στο σύντομο προορισμό του στον αγωνιστικό χώρο, ένα λεπτό αργότερα, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ο πίνακας έγραφε 2-1 υπέρ των Αγγλων. Αμέσως γύρισε προς τον υπεύθυνο ασφαλείας του γηπέδου και του είπε έξαλλος: «Τι είδους αστείο είναι αυτό; Ηταν 1-0 υπέρ της Μπάγερν”. Ο υπεύθυνος ασφαλείας του απάντησε ότι “μόλις έβαλε δύο γκολ η Γιουνάιτεντ”. Είναι αλήθεια, δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί όσο ήταν μέσα στο ασανσέρ.
Κι εγώ όμως ποτέ στη ζωή μου δεν βίωσα χειρότερο ποδοσφαιρικό συναίσθημα, απ’ ό,τι εκείνη την σκληρή νύκτα στη Βαρκελώνη. Εχασα οριακά αρκετούς τίτλους στην καριέρα μου και πάντοτε δεν είχα πρόβλημα να το αποδεχτώ ως μέρος του παιχνιδιού. Σηκωνόμουν ξανά πιο δυνατός. Ωστόσο, εκείνος ο τρόπος που χάσαμε το Champions League δεν γίνεται να ξεπεραστεί. Η ανάμνηση εκείνη ακόμα με κάνει να θυμώνω. Ηταν σπουδαία εκείνη η Γιουνάιτεντ με τεράστιο προπονητή και μεγάλους παίκτες, αλλά τους σεβαστήκατε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.
Εκείνη τη χρονιά είχα παίξει λίμπερο. Ημουν στη μέση του κέντρου της άμυνας με τους Κουφούρ, Λίνκε στα πλάγιά μου. Για τον τελικό και μόνο όμως κάναμε μία τακτική αλλαγή. Αυτή έγινε επειδή ο Μπέκαμ έφυγε από τα δεξιά και πήγε κεντρικός μέσος, καθώς οι Κιν, Σκόουλς ήταν και οι δύο τιμωρημένοι. Οπότε, ο δικός μας προπονητής, Οτμαρ Χίτσφελντ μου ζήτησε να παίξω απέναντί του στο κέντρο.
Ο Μπάσλερ μας έβαλε μπροστά στο σκορ και πραγματικά ήμασταν κυρίαρχοι για 90 λεπτά. Σε όλο το παιχνίδι δεν υπήρχε πουθενά η επίθεση της Γιουνάιτεντ, δεν είχαν καν σουτ στην εστία μας. Ημουν 38 ετών τότε και στο 75′ είπα στον προπονητή ότι είχα κουραστεί. Ηταν πιο πολλά και δύσκολα τα τρεξίματα που έκανα σαν μέσος απ’ ό,τι σαν λίμπερο. Δεν του είπα να με βγάλει, μόνο ότι είχα κουραστεί και να το χειριζόταν όπως νόμιζε εκείνος. Είχαμε εκπληκτική σχέση με τον Οτμαρ και θεώρησα ότι έπρεπε να του το πω. Κοιτώντας πίσω τώρα, ίσως να ήταν λάθος μου, καθώς με αντικατέστησε και δεν ήμουν στο γήπεδο στο κρίσιμο φινάλε.
Ισως να μην ήταν ότι χάσαμε σε ποιότητα με την αντικατάστασή μου, αλλά πιστεύω ότι χάσαμε σε προσωπικότητα. Ισως να ήταν η αφετηρία για την αφύπνιση των αντιπάλων μας. Λες και είπαν “ο Ματέους δεν είναι πλέον στο γήπεδο. Οπότε, πρέπει να επιτεθούμε περισσότερο, καθώς δεν έχουν στο γήπεδο τον αρχηγό τους”. Ξαφνικά κλειστήκαμε στην άμυνα. Τους δίναμε πολύ εύκολα την μπάλα, καθώς ήμασταν σίγουροι για τη νίκη και απλά περιμέναμε να περάσουν τα λεπτά. Ισως λοιπόν εάν ήμουν ακόμα στο γήπεδο, να μην είχαν γίνει αυτά, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει.
Για τους Αγγλους το να σκοράρουν δύο φορές στις καθυστερήσεις, ήταν απίστευτο. Είχαμε ξαναχάσει σε τελικό, αλλά ήταν αλλιώς. Το 1987 με την Πόρτο στη Βιέννη όμως ήμασταν καλοί μόνο για 45 λεπτά και στο τέλος νίκησαν 2-1 εκείνοι που ήταν καλύτεροι. Με τη Γιουνάιτεντ όμως ήμασταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι και γι’ αυτό δεν θα μπορέσω να το χωνέψω ποτέ. Μετά το τελικό σφύριγμα ήμασταν όλοι απίστευτα αναστατωμένοι. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβη. Ούτε οι οπαδοί μπορούσαν. Ενώ εκείνοι της Γιουνάιτεντ πανηγύριζαν σαν τρελοί, οι δικοί μας έκλαιγαν. Λίγο αργότερα πήγαμε όλοι για τα μετάλλιά μας.. Ημουν έξαλλος και δεν ήξερα τι να κάνω.
Εκείνη ήταν η τελευταία ευκαιρία μου να κατακτήσω το Champions League. Είχα συμβόλαιο με την Μπάγερν έως το 2001, αλλά μετά από το χαμένο τελικό αισθάνθηκα ότι δεν ήθελα να αγωνιστώ άλλο στην Μπουντεσλίγκα και αποδέχτηκα την πρόταση για τις ΗΠΑ και τους Metrostars. Δεν σήκωσα το τρόπαιο στην καριέρα μου και ξέρω ότι το αναφέρουν όταν μιλάνε για μένα. Φυσικά, δεν θα είχα μία διαφορετική ζωή εάν το είχα πάρει. Η καριέρα μου ήταν πολύ μεγάλη και είμαι ευτυχισμένος για όσα έζησα σε αυτή. Σίγουρα είναι φοβερό να νικάς πάντα, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα.
Εκείνη τη νύκτα όμως ήταν πιθανό, αλλά η ομάδα, εγώ, ήμασταν τόσο ανόητοι που το επιτρέψαμε να συμβεί. Οπως και να έχει όμως αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να συγχαίρουμε πάντα τη Γιουνάιτεντ. Εκείνη ήταν η άλλη πλευρά του παιχνιδιού. Και μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι ένα υπέροχο άθλημα όταν νικάει ο καλύτερος. Είναι όμως υπέροχο και επειδή μπορεί να υπάρξει ένα απίστευτο παιχνίδι όπως εκείνο του 1999».
