Σταματήσατε το 1996. Από τότε μέχρι το 1999 τι μεσολάβησε;
«Ήταν μια δύσκολη περίοδος με τρομερά προβλήματα. Πρώτα δέχτηκα την επίθεση στην Αθήνα και 25 μέρες αργότερα, έβαλαν φωτιά στο εργοστάσιό μου. Είχα μια βιοτεχνία εξοπλισμού καταστημάτων εστίασης. Το συμβάν ακολούθησε τις δηλώσεις μου για τα στημένα παιχνίδια. Ήταν τρομοκρατική επίθεση και δεν αποζημιώθηκα ποτέ. Δεν πήρα ούτε μία δραχμή. Μέχρι να ορθοποδήσω πέρασα δύσκολα. Στη συνέχεια έγινα ιδιωτικός υπάλληλος. Πωλητής χρωμάτων. Από αφεντικό, υπάλληλος. Έτσι τα φέρνει η ζωή».
Τι άλλες επιπτώσεις είχε στη ζωή σας η ενασχόλησή σας με τη διαιτησία;
«Τίποτα. Μετά το 1999 όλα κύλησαν καλά. Τα βρήκα και με αυτούς που με είχαν χτυπήσει».
Δεν κινηθήκατε νομικά εναντίον τους;
«Να πάρω τι; Ο ένας ήταν υπάλληλος της ΔΕΗ. Δεν θέλω να πω τίποτα παραπάνω. Οι άλλοι, πρεζόνια. Τι να πάρω από αυτούς;».
Για το ηθικό του πράγματος…
«Όχι μόνο δεν το κυνήγησα, αλλά αυτόν που με χτύπησε τον βοήθησα κιόλας. Αρκετά αργότερα μεσολάβησα να πάει ο γιος του σε ομάδα. Όταν ήρθε και με βρήκε, του είπα ‘εσύ ήσουν που με χτύπησες’. Το παραδέχτηκε, αλλά δεν ήθελα να την πληρώσει ο γιος του. Ήταν καλός παίκτης και μίλησα με έναν μάνατζερ για να πάει σε ομάδα. Πήγε, πληρώνεται καλά και έχει και ταλέντο. Τι να έκανα; Αυτοί που έκαναν κακό θα το βρουν από τον Θεό».
Ήσασταν διαιτητής σε μία κακή περίοδο για τον χώρο…
«Ναι, ήταν η περίοδος της παράγκας».
Σας πλησίασε κανένας για να στήσετε ματς;
«Πολλές φορές. Από την πρώτη αγωνιστική κιόλας. Λεπτομέρειες για το τι γινόταν έμαθα από τον Ποντίκη που ήταν στην παράγκα. Τότε έμαθα και την ταρίφα: 300.000 δραχμές για κίτρινη κάρτα και 600.000 δραχμές για κόκκινη κάρτα. Και τα λεφτά τα έδινε η επόμενη ομάδα που αντιμετώπιζε εκείνη που… αποψιλώθηκε, διότι εκείνη είχε το όφελος».
Εσάς ποιος σας πλησίασε;
«Ένα μέλος του συστήματος εκτός παράγκας. Ήταν μάνατζερ και πήγαινε στους παράγοντες και έλεγε ότι ‘έχω δικούς μου διαιτητές, μπορώ να σας βοηθήσω’. Αυτός δεν έπαιρνε χρήματα άμεσα, αλλά ύστερα τους πουλούσε δικούς του παίκτες. Τώρα είναι μεγάλος και τρανός. Δεν θα ήθελα όμως να πω το όνομά του».
Η δική σας αντίδραση ποια ήταν;
«Ο πρώτος έφαγε κλοτσιά και έπεσε από τις σκάλες, ο δεύτερος μου το είπε από μακριά. Δεν ήρθε κοντά μου… Τότε γίνονταν τρομερά πράγματα».
Ποια ήταν η περίοδος δράσης της παράγκας;
«Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι το 2003. Από το 1992 μέχρι το 1995 βέβαια το σύστημα της παράγκας το είχε σπάσει ο Μελισσανίδης, αλλά ας το αφήσουμε αυτό».
Τι σύστημα εφάρμοζε η… εναλλακτική παράγκα;
«Υπήρχαν παράγοντες, όπως ένας του Ιωνικού, τον οποίο δεν θα ‘θελα να κατονομάσω, που έκαναν τη δουλειά. Έβαζαν τρίτους να πηγαίνουν σε διαιτητές με βαλίτσες και τους έλεγαν: ‘Αυτά είναι για σένα, για να κάνεις αυτό κι αυτό’. Πολλές φορές πήγαιναν και οι ίδιοι. Οι διαιτητές αυτοί σήμερα έχουν βενζινάδικα και βουλκανιζατέρ. Όχι μόνο στην Αθήνα… Στην περίοδο της παράγκας άλλαζαν μέχρι και τους παρατηρητές, όταν δεν ήταν δικοί τους, έτσι ώστε να μην πάρει κακή βαθμολογία ο δικός τους διαιτητής. Εγώ κυνηγούσα τους διαιτητές που τα έπαιρναν. Τώρα, βέβαια, λέω ‘καλά έκαναν και τα έπαιρναν’. Εγώ ήμουν ο μαλάκας. Εγώ τώρα είμαι υπάλληλος και όλοι αυτοί έχουν ακριβά αυτοκίνητα, επιχειρήσεις και βίλες. Πριν από τρεις μήνες μάνατζερ με είχε πάει στα δικαστήρια, αλλά απέσυρε τη μήνυση, διότι είχα βγει και είχα πει πως έστηναν τα ματς σε διάφορα μαγαζιά».
Ήταν οι απόγονοι της παράγκας;
«Κάπως έτσι. Αν δεν είχα οικογένεια και δεν σεβόμουν τον εαυτό μου και τα παιδιά μου, αυτή τη στιγμή θα ήμουν ή εκατομμυριούχος ή στον τάφο με τόσα που ξέρω. Θα με είχαν πυροβολήσει».
Οι αναμνήσεις σας, λοιπόν, δεν είναι και οι καλύτερες…
«Οι αναμνήσεις είναι καλές. Εγώ σφύριζα διότι ήθελα να ξεδίνω ένα Σαββατοκύριακο από την πίεση της δουλειάς. Δεν ήθελα να ξεδίνω σπίτι. Οχι, δεν το μετάνιωσα που έγινα διαιτητής. Σταμάτησα πρόωρα και με πείραξε το ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Μετά τον τελικό Κυπέλλου όλοι ήξεραν να βγαίνουν στην τηλεόραση και να σχολιάζουν. Κατόπιν, όταν είδαν πως είχα δίκιο, δεν είπαν τίποτα. Οκτώ μήνες αργότερα με είχαν ξεχάσει όλοι. Η ΕΠΟ, η επιτροπή διαιτησίας, ο σύνδεσμος Θεσσαλονίκης, όλοι. Οι υποσχέσεις που είχα λάβει από την πολιτεία δεν εκπληρώθηκαν ποτέ».
Τι υποσχέσεις;
«Μόλις είχα πάθει τη ζημιά στη δουλειά μου είχα ζητήσει μια άδεια ΠΡΟ-ΠΟ. Τη δικαιούμουν ως πρώην αθλητής. Παρά τις διαβεβαιώσεις από τη ΓΓΑ, τον Λιάνη, τον Παπαγεωργόπουλο, την άδεια δεν την πήρα ποτέ. Σε αντίθεση με τόσους άλλους».
Για την επίμαχη φάση του τελικού ΑΕΚ – Παναθηναϊκός έπειτα από τόσα χρόνια θεωρείτε ότι είχατε δίκιο;
«Ποιο ήταν το λάθος μου; Έδωσα πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ στο 6’ και το έχασε ο Σαραβάκος. Τότε ήμουν καλός; Να μη δώσω το άλλο πέναλτι επειδή ήταν στο 118’; Γιατί; Πέναλτι ήταν το ένα, πέναλτι και το άλλο. Αυτό που είδα, αυτό έδωσα. Δεν είχε καμία σημασία το χρονικό σημείο. Γιατί δηλαδή να μην το δώσω; Επειδή τελείωνε το ματς; Για να πάει στα πέναλτι και να είμαι ο καλός; Το DVD της φάσης πήγε στη FIFA και δικαιώθηκα. Είπαν ότι ήταν πέναλτι».
Παρακολουθείτε τις εξελίξεις αυτή την εποχή;
«Τώρα δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Η διαιτησία πάει καλά, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, και θα πάει καλύτερα αν αφήσουν τον Βασσάρα να κάνει δουλειά. Αυτά που έχει ξεκινήσει στην εκπαίδευση των διαιτητών είναι πρωτοποριακά. Έχει ορίσει μορφωμένους εκπαιδευτές να τους κάνουν μαθήματα. Όχι όπως ήταν με εμάς κάποτε, που ερχόταν ο Ζλατάνος, ο οποίος έβλεπε τα ματς από την τηλεόραση και μας έκανε κριτική, όπως κάνουν σήμερα οι τηλεκριτικοί. Όλοι αυτοί παίρνουν τώρα τους παχυλούς μισθούς τους και βλέπουν 70 φορές τη φάση για να μας πουν αν ήταν οφσάιντ ή πέναλτι. Έχουν ξεχάσει τα αβγά που έτρωγαν και πώς έφευγαν από τα γήπεδα. Με τα ελικόπτερα».
