Αν και έλεγα να ασχοληθώ με το θέμα όταν θα «στεγνώσει» το μελάνι και όταν τα κορίτσια θα νιώθουν πιο ήρεμα, αναθεώρησα αφού διαβάζοντας στον «αέρα» το πρωί την επιστολή της Ελένης Δρεττάκη, βούρκωσα κάνοντας μια γρήγορη αναδρομή αυτήν την πενταετία στις εθνικές κατηγορίες.
Ο καθένας από εμάς (και πρέπει να νιώθουμε χαρούμενοι γι’ αυτό) έχει μια η περισσότερες ιστορίες να διηγηθεί για το τι του χάρισαν τα κορίτσια όλα αυτά τα χρόνια, εγώ – Δόξα τον Θεό- έχω να θυμάμαι άπειρες. Στιγμές συγκίνησης, στιγμές έντονες, είτε από χαρά είτε από πόνο, είτε από ανάμικτα συναισθήματα.
Ακόμα σαν χτες θυμάμαι πως έτρεμε η φωνή μου στο ματς του μπαράζ με τον φόβο μήπως και δεν τα καταφέρουν και θα είναι χάλια ψυχολογικά για μια χρονιά ακόμη. Ακόμη θυμάμαι πως στο κλείσιμο εκείνης της μετάδοσης, με το ζόρι μπορούσα να αρθρώσω λέξη απ’ την συγκίνηση.
Και μετά η Α1 , αθλήτριες άλλου επιπέδου, μπάσκετ γρήγορο, εντυπωσιακό και γήπεδο γεμάτο με κόσμο, και εμείς εκεί στις θέσεις μας να μεταφέρουμε σε όλους εσάς τι γίνεται κάθε Κυριακή και να προστατεύουμε τα κορίτσια απ’ τους «καλοθελητές» που προσπάθησαν κατά καιρούς να διαταράξουν την ηρεμία τους και να βγάλουν πράγματα έξω απ’ τα αποδυτήρια τους, κρατώντας στεγανά πάντα μα πάντα τα αποδυτήρια τους αφού παρόλο που κάποια πράγματα τα ζούσαμε και εμείς δεν μπήκαμε ποτέ στην διαδικασία να κάνουμε κουτσομπολιό θέλοντας να βοηθήσουμε με τον τρόπο μας.
Κυριακή παρά Κυριακή περίμενα την ώρα του αγώνα, απ’ το πρωί, πως θα τα πάμε, πως θα παίξουμε τι θα πω στην μετάδοση, αν κερδίσουν για να είναι ευτυχισμένες μετά. Και εκεί δυστυχώς χάθηκε ένα μεγάλο παιχνίδι για μένα. Η καθημερινή επαφή, η καθημερινή τριβή έκανε την δουλειά μου πιο δύσκολη στην προσπάθεια μου να κρατήσω την ισορροπία ανάμεσα σε παρέα και ρεπορτάζ για το site. Πολλές φορές κατηγορήθηκα γι’ αυτό. Άλλοτε απ’ τα κορίτσια γιατί κάποια άρθρα ήταν σκληρά άλλοτε (ίσως το κορυφαίο ήταν αυτό) από παλιούς παράγοντες της ομάδας και μάλιστα του συγκεκριμένου τμήματος που σε μια ομιλία ενός πολιτικού φώναζε έξαλλος πόσο ξεφτιλισμένος είμαι και εγώ που τις προστατεύω τόσο πολύ ( Νομίζω είχε προηγηθεί εκτός έδρας βαριά ήττα απ’ το Ελληνικό).
Τι κέρδισα εγώ; Αυτό που ένιωσα σήμερα το πρωί. Που ξέρω ότι όταν κλείσω τα μάτια μου και σκεφτώ τι περάσαμε μαζί μπορώ να κλαίω από χαρά όλη τη νύχτα.
Τι έχασα; Πολλά. Δυστυχώς σε μια έντονη σχέση πολλές φορές υπάρχουν και έντονες αντιπαραθέσεις. Ανάμεσα σε αυτήν την ισορροπία δουλειάς – φιλίας και ανάμεσα στις κόντρες των δύο στρατοπέδων για το που τελικά ανήκω έχασα φίλους, έχασα ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε πράγματα, έχασα ανθρώπους που αγαπάω ακόμα παρόλο που οι συνθήκες και τα λόγια που τους μεταφέρθηκαν μας έκαναν να φτάσουμε σε σημείο να μην μιλάμε.
Ακόμα και τώρα στο φινάλε, κάποιοι για να τις πλησιάσουν μπήκαν στην διαδικασία να ηχογραφούν συνομιλίες μας, να με βάζουν να λέω την γνώμη για το μέλλον του γυναικείου βάζοντας με ανοιχτή ακρόαση για να δείξουν ότι και εγώ δεν βλέπω να γίνεται κάτι άρα είμαι εχθρός τους και τελικά μας διέλυσαν όλους μαζί. Είτε ψυχολογικά, είτε συναισθηματικά, είτε αγωνιστικά. Δεν θα πω ούτε ποιοι, ούτε γιατί. Θα πω μόνο ότι ξέρω γιατί όπως λέει και ο λαός όταν εγώ πήγαινα αυτοί ερχόντουσαν.
Νιώθω περήφανος και τυχερός που καταφέραμε δημοσιογραφικά όλα αυτά τα χρόνια και καλύψαμε τέτοιες στιγμές με πιο δυνατή για μένα αυτή του final-4 που με λίγη τύχη η ομάδα θα μπορούσε να φτάσει και τελικό.
Τις τελευταίες ημέρες δυστυχώς μπόρεσα να καταλάβω πολλά για το πώς μπορούν οι άνθρωποι να λειτουργήσουν πίσω απ’ την πλάτη σου σε αυτήν την δουλειά και μάλιστα επειδή πάντα τα βλέπω καλοπροαίρετα τα πράγματα (με λες και βλάκα) ήμουν πρόθυμος και για κουβέντα και για βοήθεια σε ότι και αν χρειάστηκε οποιαδήποτε ομάδα.
Μετά από τόσα χρόνια στον χώρο νιώθω πρώτη φορά τόσο αηδιασμένος και κουρασμένος απ’ τις κουβέντες και τις παρεξηγήσεις. Σιχάθηκα την δουλειά μου και σιχάθηκα τους ανθρώπους που σε συμπαθούν στο τηλέφωνο η μπροστά σου και όταν γυρνάς την πλάτη σου θάβουν τον λάκκο.
Επειδή έχω μάθε να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να ζητάω συγνώμη όπου έφταιξα, αν και πολλά μου φορτώθηκαν επειδή έτσι βόλευαν οι καταστάσεις, προσωπικά κορίτσια σε εσάς και μόνο σε εσάς ζητάω συγνώμη για όπου σας στεναχώρησα όλα αυτά τα χρόνια, για όπου δεν μπόρεσα να είμαι όπως θα έπρεπε να είμαι.
Σας ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου που με κάνετε να δακρύζω από χαρά κάθε φορά και μακάρι να μπορούσα μια- μια να σας κάνω μια τεράστια αγκαλιά και να δω πάλι τα μάτια σας να γυαλίζουν για την επιστροφή ψηλά.
Εύχομαι στο μέλλον να μπορέσω να σας ξαναδώ στην Α1, να μπορέσω να νιώσω ξανά αυτό το συναίσθημα είτε από εκεί ψηλά κάνοντας περιγραφή, είτε σαν ένας απλός οπαδός της ομάδας απ’ την εξέδρα.
Να είστε δυνατές, να χαμογελάτε και να κάνετε αυτό που ξέρετε καλύτερα απ’ όλους. Παίξτε μπάσκετ…
