Πέρασαν 30 χρόνια από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το RedPlanet.gr τιμά τους 21 “αθάνατους”, που στις 8/2/1981 άφησαν την τελευταία τους πνοή στα θρυλικά σκαλιά της Θύρας 7. Ένα μίνι φλας μπακ με “συνοδοιπόρο” τον Αλέκο Αδαμαντόπουλο.
Τα πρώτα χρόνια οι πληγές ήταν νωπές και ο ετήσιος φόρος τιμής για τον άδικο χαμό τους συνοδευόταν από σπαρακτικές κραυγές και αβάσταχτο πόνο.
Με τα χρόνια να κυλούν καρτερικά, η θλίψη μετατράπηκε σε ιερή υποχρέωση. Δεν έπρεπε ποτέ να ξεχαστούν, δεν έπρεπε ποτέ να περάσουν σε δεύτερη μοίρα και να θεωρηθεί η ημέρα τους ως απλά ένα θλιβερό γεγονός του μακρινού παρελθόντος, δεν έπρεπε ποτέ να πάψουν να αποτελούν βασικό κομμάτι της ιστορίας του μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού της χώρας…
Το RedPlanet.gr με “συνοδοιπόρο” ένα από τα πιο γνωστά και επιφανή στελέχη των οργανωμένων του Ολυμπιακού, τον Αλέκο Αδαμαντόπουλο, κάνει ένα φλας μπακ σε μια τραγωδία που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Εκεί, στα μαρτυρικά σκαλιά της Θύρας 7, οι φωνές λατρείας για τον Θρύλο μετατράπηκαν σε ουρλιαχτά απόγνωσης για λίγο οξυγόνο, μια χείρα βοηθείας που εντέλει δεν ήρθε ποτέ. Τουλάχιστον μέχρι να επέλθει το μοιραίο… Η ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος ήταν αποτυπωμένη μέσα στο μυαλό τους, μέσα στην καρδιά τους και με το μεγαλείο του έφυγαν από τούτο τον κόσμο εκεί την ηλιόλουστη μέρα στις 8 Φλεβάρη 1981. Άδικα όμως, χωρίς λόγο και αιτία. Υπεύθυνοι; Θα αστειεύεστε βέβαια…
Έχουν περάσει 30 χρόνια και ο πόνος πλέον είναι βουβός. Βέβαια, για τις οικογένειες των 21 θυμάτων ο πόνος δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Όσο μάλιστα οι υπαίτιοι δεν “βρίσκονται”, τόσο ο πόνος μετατρέπεται σε απύθμενο μίσος. Βρε διάολε, έναν ποδοσφαιρικό αγώνα πήγαν να δουν, δεν πήγαιναν γυρεύοντας, θέλησαν απλά να πανηγυρίσουν τον ανεπανάληπτο θρίαμβο επί της ΑΕΚ με τους πρωταγωνιστές του γηπέδου και δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Έτσι, απλά… Άλλος ήταν 14, άλλος 16, άλλος 17, άλλος 20, ο μεγαλύτερος 40. Ανάμεσα τους και ένας φίλαθλος της Ένωσης, όμως το σίγουρο είναι πως πλέον κάνει κερκίδα μαζί τους. Εκεί πάνω, δεν υπάρχουν αντιπαλότητες και χρωματισμοί…
Παραπάνω, κάναμε λόγο για υποχρέωση και όχι τυχαία. Άλλωστε, 30 χρόνια μετά ο πόνος δεδομένα έχει καταλαγιάσει. Ο Αλέκος μάς λέει: “Μετά από 30 χρόνια, τα συναισθήματα δεν μπορούν να είναι πλέον τα ίδια. Σε μένα προσωπικά, αλλά θέλω να πιστεύω και σε όλους τους Ολυμπιακούς αποτελεί μια υποχρέωση στη μνήμη τους και στην ιστορία του Ολυμπιακού να κρατάμε ζωντανή εκείνη την τραγωδία. Αφού βγήκαμε ζωντανοί, οφείλαμε να τους θυμόμαστε. Εγώ, τότε, ήμουν 17 ετών και το έζησα αυτό το σκηνικό από μέσα. «Υπηρετώ» την Θύρα 7 και τον Ολυμπιακό και είμαστε τυχεροί που ζούμε και χαιρόμαστε τίτλους και χαρές από την ομάδα μας. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει μεγάλη πρόοδος από τον κόσμο μας, είμαστε πιο λογικά σκεπτόμενοι και κάνουμε ό,τι μπορούμε από τη μεριά μας για να μην συμβαίνει το παραμικρό στα γήπεδα και να φεύγουμε όλοι αρτιμελείς“.
Μιλήσαμε και για ευθύνη, κάτι που σε τούτη την χώρα αποτελεί ανέκδοτο. Άραγε, ποιοι ευθύνονταν για εκείνη την τραγωδία; Ο Αλέκος είναι ξεκάθαρος: “100% ήταν αμέλεια των θυρωρών και της αστυνομίας. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Οι πόρτες άνοιγαν κανονικά 15-20 λεπτά νωρίτερα, αλλά επειδή ήταν ντέρμπι και υπήρχαν πολλοί που έμπαιναν τσάμπα να δουν έστω τα τελευταία λεπτά, το γήπεδο ήταν ήδη παραπάνω γεμάτο απ’ ότι έπρεπε και τα τουρνικέ έμειναν κλειστά για να αποτραπεί η είσοδος σε ορισμένους. Όσοι πήγαν να βγουν 1-2 λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, για να πάνε να στηθούν και να αποθεώσουν τους παίκτες, βρήκαν τα τουρνικέ κλειστά. Ένα γλίστρημα ήταν αρκετό για να δημιουργήσει όλη αυτή την κατάσταση. Δεν υπήρχαν κιόλας κανόνες ασφαλείας και ουδείς μπορούσε να κρατηθεί από κάπου, ώστε να μην υπάρξει αυτή η τραγωδία. Οι πίσω, που δεν έβλεπαν τι γινόταν, έσπρωχναν τους μπροστά και δημιουργήθηκε αυτός ο πανικός”.
Ο ίδιος βρισκόταν στο γήπεδο εκείνη την ημέρα και έζησε από πρώτο χέρι τα γεγονότα: “Πήγα και εγώ να αποθεώσω την ομάδα. Αφότου είχε συμβεί το περιστατικό, πέρασαν 20-25 λεπτά για να μάθω τι συνέβη. Ακούγαμε σειρήνες από τα ασθενοφόρα και στην αρχή δεν ξέραμε τι είχε γίνει. Έκανα όλο τον κύκλο και βρέθηκα εκεί. Δεν ξεχνιέται το θέαμα και οι εικόνες δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από το μυαλό μας. Άλλοι να βήχουν, άλλους τους έπαιρναν με τα ασθενοφόρα, διότι κάθε λεπτό ήταν κρίσιμο, η όλη κατάσταση ήταν πραγματικά τραγική“.
Τα θύματα της Θύρας 7 δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν από τον κόσμο του Ολυμπιακού και αποδεικνύεται από την μαζικότητα που έχει το μνημόσυνο, ασχέτως του αν έχουν περάσει 30 χρόνια. Άλλωστε, η τραγωδία αυτή αφορά σύσσωμη την τεράστια ερυθρόλευκη οικογένεια. Κάθε νέα γενιά γαύρων, μαθαίνει την ιστορία, την κάνει κτήμα της και πορεύεται μαζί της. “Το θεωρούμε τιμή και χρέος. Έφυγαν δυστυχώς από την ζωή, φορώντας το κασκόλ του Ολυμπιακού. Μάλιστα, εκείνη την ημέρα τιμούμε και άλλα παιδιά που έχουν ‘φύγει’ και η 8/2 είναι αφιερωμένη σε όλους αυτούς που είτε σε κάποιο ταξίδι για την ομάδα είτε κάπου άλλου, έχασαν τη ζωή τους“, λέει χαρακτηριστικά ο Chelsea 7.
Βέβαια, οι ηλίθιοι και οι απάνθρωποι δεν θα μπορούσαν να μην βρίσκονται και στον χώρο του αθλητισμού, βγάζοντας τα κόμπλεξ τους, τα σύνδρομα κατωτερότητάς τους, την κτηνωδία τους. Ναι, σε αυτούς που βρίζουν τους νεκρούς του Ολυμπιακού στα ελληνικά γήπεδα αναφερόμαστε, ίσως γιατί δεν έχουν λουστεί ανάλογο περιστατικό. Βέβαια, κάποιοι έπαθαν και έμαθαν. Ας μη λέμε παραπάνω… Η απάντηση είναι η εξής: “Εμείς ευχόμαστε να μην θρηνήσει ποτέ καμιά ομάδα, καμία οικογένεια κάποιο θύμα. Το θέμα είναι να το καταλάβουν, χωρίς πρώτα να το έχουν πληρώσει. Υπάρχουν όρια στον οπαδισμό. Όλοι έχουμε τον νταλκά μας με την ομάδα μας, αλλά πάνω από την ανθρώπινη ζωή δεν υπάρχει τίποτα“.
Μέσα από ένα τραγικό γεγονός, μπορεί να δημιουργηθεί το ερέθισμα για κάτι καλό. Ένα “αντίδοτο” στον θάνατο, που… άπλωσε τα πλοκάμια του με τον χειρότερο τρόπο εκείνο το απόγευμα στο “Γ. Καραϊσκάκης”. Η ετήσια αιμοδοσία που γίνεται εκείνη την ημέρα, βοηθάει πάρα πολύ κόσμο και ο Αλέκος τονίζει επ’ αυτού: “Έχει βοηθήσει πάρα πολύ κόσμο η τράπεζα αίματος του Ολυμπιακού. Σώζονται ζωές με αυτό τον τρόπο. Όποιος έχει ανάγκη, μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιο νοσοκομείο και να του χορηγηθεί μια φιάλη. Χρειάζεται απλά δέκα λεπτά από τον χρόνο μας, τίποτα παραπάνω και φυσικά απευθύνεται σε όλο τον κόσμο. Μακάρι να μην χρειάζεται ποτέ κανένας, αλλά άνθρωποι είμαστε, πάντα υπάρχουν τέτοιες ανάγκες“.
